Na lata 1971-1980 władze stolicy planowały „przyspieszone porządkowanie” miasta, którego plany przedstawiono w komitecie warszawskim PZPR-u. Do końca dekady planowano budowę wieżowców na skraju parku Krasińskich i na obrzeżu Ogrodu Saskiego i pawilony na miejscu ocalałych kamienic przy Nowogrodzkiej.

Nie były to dokładne plany, ale jedynie schematyczne szkice lokalizacji nowych budynków, które oddawały charakter, funkcje i skalę przyszłej zabudowy - nie przesądzając jednak o ich architekturze.

Wysokie budynki miały powstać głównie na linii ulicy Marszałkowskiej i ówczesnej Nowotki (dziś Andersa) oraz w rejonie planowanego już wtedy Zachodniego Centrum Warszawy, które miało stać się dumą czasów Gierka.

Charakterystyczna dla modernizacji miast w tym okresie była również tendencja do rozluźniania zabudowy kamienicznej z XIX i początku XX wieku – planowano wyburzenie wielu oficyn.