Odkrycie złoża nastąpiło w wyniku wiercenia kilku otworów rozpoznawczych w latach 1986 – 1988. Udostępnianie złoża wydawało się jednak w tamtym czasie mało uzasadnione ze względu na niskie ceny ropy i gazu w regionie. Gazowe potrzeby Nowej Zelandii zaspokajało działające już wtedy pole Maui.  Sytuacja zmieniła się wraz ze znaczącym wzrostem cen węglowodorów na rynku. W roku 2006 konsorcjum firm podjęło decyzje o powrocie do projektu Kupe. Zgromadzono w tym celu fundusz w wysokości 750 mln USD.

Platforma wydobywcza została posadowiona na szelfie i jest podłączona do 6 otworów wiertniczych. Głębokość wody w tym rejonie wynosi zaledwie 35 m. Wielofazowy rurociąg produktowy o  średnicy 305 mm  łączy platformę z zakładem przeróbczym. Trzy inne rurociągi o średnicy 55 mm służą do transportu chemikaliów służących do eksploatacji i przesyłają media z lądu w stronę platformy.

Instalacje rurociągowe powstały między innymi dzięki zastosowaniu technologii HDD. W roku 2006 niemiecka firma DrillTec wykonała dwa przekroczenia klifowego wybrzeża o długości 2300 m każde w celu instalacji stalowych rur osłonowych o średnicy 20” i 11”. W tamtym okresie były to jedne z najdłuższych wierceń morskich przy użyciu tej technologii. Rurociągi zainstalowane metodą HDD zostały podłączone około 1,8 km od linii brzegowej do podmorskiej instalacji przesyłowej. W ramach projektu wykonano również  lądowe instalacje rurociągowe do transportu gazu i lekkiej ropy ze stacji przeróbczej zlokalizowanej na wybrzeżu do sieci dystrybucyjnych w głębi lądu. Lądowe i morskie roboty związane z układaniem rurociągów zaprojektowała i wykonała firma Technip Oceana Pty Ltd.

Do pierwszej produkcji gazu i ropy dojdzie pod koniec 2009. Komercyjne wykorzystanie złoża zaplanowano na 20 lat. Zasoby lekkiej ropy szacuje się na 15 milionów baryłek, a gazu przeliczając na jednostki energii 254 PJ.