- Kompromis dotyczący 40% celu redukcji emisji gazów cieplarnianych nie powinien być rozpatrywany w kategoriach zagrożeń, ale przede wszystkim szans dla Polski. Kraje UE od lat prowadzą szereg działań na rzecz ograniczenia emisji CO₂. Największy potencjał stosunkowo taniej redukcji emisji kryje się w krajach „nowej Europy” i powinny one – przy szeregu zagwarantowanych narzędzi wsparcia – podjąć wzmożone wysiłki redukcyjne. W Polsce największy potencjał taniej redukcji emisji gazów cieplarnianych tkwi w energetyce. Chcemy wierzyć, że decydenci dostrzegą szansę na osiągnięcie celu redukcyjnego dzięki wykorzystaniu ogromnego potencjału odnawialnych źródeł energii. Energetyka wiatrowa jest najtańszym ze źródeł po uwzględnieniu tzw. kosztów zewnętrznych, w tym właśnie kosztów ochrony środowiska. Wskazuje na to m. in. opublikowany w październiku b.r. Raport firmy Ecofys przygotowany na zlecenie Komisji Europejskiej - mówi Arkadiusz Sekściński, wiceprezes PSEW.

Eksperci podkreślają, że uzależniona od węgla Polska nie ma szans na osiągnięcie celu redukcji emisji CO₂ bez istotnego zwiększenia tempa rozwoju energetyki odnawialnej. Obecnie stosowane technologie wytwarzania energii elektrycznej w Polsce należą bowiem do najbardziej emisyjnych w Europie. Na zlecenie PSEW, firma konsultingowa Baringa Partners przeprowadziła badanie analizujące możliwe ścieżki dekarbonizacji polskiego sektora energetycznego. Eksperci przeanalizowali kilka różnych koszyków mocy, uwzględniając zakładany 40% poziom redukcji emisji do roku 2030, dostępność i potencjał poszczególnych technologii, istniejące polityki oraz najnowsze decyzje dotyczące budowy nowych mocy (tj. budowę elektrowni w Opolu oraz Jaworznie).

Wnioski z badania są jednoznaczne – szybkie i skuteczne działania redukcyjne mogą zostać osiągnięte wyłącznie poprzez stosowanie technologii niskowęglowych, minimalizując jednocześnie ryzyko wzrostu cen dóbr i ryzyko technologii (np. niepowodzenia we wdrażaniu elektrowni jądrowej). Zastąpienie starych jednostek nowymi, wysoce sprawnymi elektrowniami na węgiel kamienny i brunatny przyczyni się do dekarbonizacji, ale nie będzie wystarczające do osiągnięcia wymaganego poziomu redukcji emisji. Tymczasem, rozwój energetyki wiatrowej – odnawialnego i bezemisyjnego źródła energii, przyczynia się zarówno do uzyskania określonych celów ekologicznych, jak i wymiernych korzyści ekonomicznych.

- W latach 2001–2014, dzięki energetyce wiatrowej uniknięto w Polsce około 18 mln ton emisji CO₂, tj. tyle, ile rocznie emituje sektor energetyczny w Estonii. Zgodnie z projektem Polityki Energetycznej Polski do roku 2050, udział energii z wiatru w łącznej krajowej produkcji energii elektrycznej w roku 2030 ma wynieść około 32,5 TWh. Przełoży się to wprost na uniknięcie około 16% emisji z sektora elektroenergetycznego, które zostałyby wyemitowane, gdyby energię tę produkować w oparciu o paliwa kopalne. Pokazuje to, jak istotne miejsce, obok szeregu innych technologii, ma wiatr w polskich działaniach redukcyjnych – dodaje Arkadiusz Sekściński.

Prezentowane przez ekspertów analizy wskazują, że w perspektywie roku 2030 realne wydaje się osiągnięcie pułapu 25–30% udziału energii z OZE w bilansie zużycia energii finalnej w Polsce. Uzyskanie takiego poziomu rozwoju OZE nie tylko pozwoliłoby na wypełnienie celów zaproponowanych przez KE na 2030, ale także istotnie podniosło poziom bezpieczeństwa energetycznego Polski.