Urodził się w 1951 roku w Nowej Wsi Lęborskiej. W 1974 roku ukończył socjologię przemysłu na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Wybrany kierunek odpowiadał jego społecznikowskim instynktom nadając im praktyczny wymiar. Po ukończeniu studiów podjął pracę w Zakładach Elektromaszynowych – Poniatowa na stanowisku socjologa. Zakład zatrudniał kilka tysięcy ludzi. Przyjmujący go do pracy kadrowy wyraził zdziwienie, że do socjalistycznego przedsiębiorstwa zatrudnia się katolickiego socjologa. W Poniatowej pracował rok badając przyczyny fluktuacji kadr, absencji, stopień zadowolenia pracowników zakładu i ich morale. W 1975 roku z miłości do żony przeniósł się do Bydgoszczy, a z miłości do rowerów podjął pracę w Zakładach Rowerowych „Romet” na stanowisku socjologa potem zastępcy kierownika zakładu. W 1980 roku był jednym z organizatorów strajku w Zakładach, a po rejestracji NSZZ „Solidarność” rozpoczął pracę we władzach krajowych Związku jako sekretarz Komisji Krajowej NSZZ „solidarność” i wiceprzewodniczący Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność”. W pierwszych godzinach wprowadzenia stanu wojennego został internowany i przez rok był więziony. Do 1989 roku pracował w Towarzystwie Wolnej Wszechnicy Polskiej jako kierownik biura oddziału i jako dyrektor w spółce konsultingowo – doradczej pomagającej tworzyć nowe podmioty gospodarcze. Po wygranych wyborach do parlamentu w 1989 roku został senatorem i członkiem senackiej komisji gospodarki narodowej zajmującej się problemami gospodarczymi i ekonomicznymi kraju. Jednocześnie pracował społecznie jako Przewodniczący Rady Fundatorów Pomorskiej Fundacji „Cywitas” przyczyniając się aktywnie do powołania OTVP w Bydgoszczy. W 1991 roku został Wojewodą Bydgoskim. Dzięki podejmowanym inicjatywom doprowadził do powołania Izby Przemysłowo – Rolnej w Bydgoszczy, a uzyskując poparcie trzech ościennych województw umożliwił powstanie na terenie województwa bydgoskiego Agencji Rolnej Skarbu Państwa. W czasie, gdy pełnił funkcję Wojewody, bydgoskie znalazło się na czele województw, w których procesy prywatyzacyjne przebiegały dynamicznie i nie budziły kontrowersji tak prawnych, jak i społecznych. W 1993 roku, będąc Wojewodą, kandydował w wyborach do sejmu i zdobył mandat posła. Po zakończeniu kadencji parlamentarnej, w wyniku wygranego konkursu, został Dyrektorem Przedsiębiorstwa Budowy Obiektów Użyteczności Publicznej „Budopol” – Bydgoszcz. Przeprowadził przedsiębiorstwo przez proces prywatyzacji przekształcając je w spółkę akcyjną, której został Prezesem. W tym okresie firma osiągnęła znakomite wyniki ekonomiczne, a wybudowane przez jej pracowników obiekty świadczyły o fachowości i rzetelności dobrze zarządzanego personelu. Wybudowany wtedy obiekt BRE-Banku jest wizytówką Bydgoszczy. W latach 1998 – 2002 był Radnym Sejmiku Wojewódzkiego Kujawsko – Pomorskiego. W 1999 roku został powołany na funkcję Ministra Środowiska. W ciągu dwóch lat pełnienia funkcji Ministra doprowadził do uchwalenia przez sejm 12 ustaw przygotowanych przez resort środowiska w tym ustawy: prawo wodne i ustawy: prawo ochrony środowiska. Nadzorował przygotowanie pierwszych wniosków o środki z funduszu ISPA na lata 2000 i 2001. Pozyskane fundusze zostały w pełni wykorzystane. Prowadził również negocjacje unijne w obszarze środowisko i praktycznie je zakończył. W latach 2001-2004 prowadził własną działalność gospodarczą, a w latach 2004 - 2011 pełnił funkcję Dyrektora Izby Gospodarczej Wodociągi Polskie. Z upoważnienia Izby prowadził konsultacje w ramach podkomisji sejmowej w związku z nowelizacją ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków dokładając starań, aby jej nowe brzmienie zgodne było z oczekiwaniami członków Izby. Nadzorował rozpoczęte prace nad standaryzacją usług wodociągowo-kanalizacyjnych.

Pomimo bardzo napiętego harmonogramu znajduje czas dla najbliższych i na własne zainteresowania: jazda konna, rower, narty.