Nowoczesne systemy sterowania i kontroli, stosowane w technologii mikrotunelowania pozwalają na wbudowywanie odcinków przewodów podziemnych zakrzywionych w planie (prowadzonych po łuku) i o coraz większej długości. Eliminuje to konieczność wykonywania komór pośrednich w miejscach załamań trasy przewodu, skracając czas realizacji i ograniczając koszty budowy. Jednakże bardzo newralgicznym miejscem dla realizacji wbudowywania przewodów w technologii mikrotunelowania o znacznych długościach i jednocześnie zakrzywionych w planie, są połączenia pomiędzy rurami przeciskowymi.

Dokładność wbudowania sieci podziemnych metodami bezwykopowymi (wartość odchylenia spadku oraz odchylenie w planie osi wbudowanego rurociągu od przewidzianego w dokumentacji) zależy przede wszystkim od zastosowanego systemu sterowania i kontroli, nie poddając oczywiście rozważaniom doświadczenia brygady roboczej. Natomiast użyty system sterowania i kontroli jest niejako przypisany do danej metody.

Nazwa \"Inżynieria Bezwykopowa\" w Polsce w 2008 roku kojarzona jest ze znanym (nie tylko w kraju, lecz także za granicą) kwartalnikiem o tej samej nazwie, który w całej swej zawartości prezentuje wiedzę i osiągnięcia zarówno polskie jak i zagraniczne z zakresu technologii bezwykopowych. Coraz częściej Inżynierią Bezwykopową nazywa się również nową dyscyplinę nauki, zajmującą się podstawami teoretycznymi oraz badaniami laboratoryjnymi i poligonowymi, związanymi z planowaniem, projektowaniem i realizacją technologii bezwykopowych.

Technologie bezwykopowej budowy sieci podziemnych stosowane były w Polsce jeszcze do niedawna przede wszystkim w przypadkach przekroczeń przeszkód terenowych, tzw. 4R (z języka angielskiego) - Roads, Runways, Rivers, Railways (drogi, pasy startowe, rzeki i tory kolejowe). Coraz częściej jednak technologie bezwykopowej budowy rurociągów podziemnych znajdują szersze zastosowanie, m.in. do budowy przyłączy domowych, w tym również grawitacyjnych przyłączy kanalizacyjnych.

Technologia mikrotunelowania powstała w połowie lat 70. XX wieku w Japonii. Znajduje ona zastosowanie w gęsto zaludnionych obszarach miejskich, gdzie budowa sieci podziemnych metodami tradycyjnymi stwarza znaczne utrudnienia w ruchu ulicznym i znaczne ograniczenie dla żyjących tam mieszkańców. Wywiera ona nieznaczny wpływ na środowisko naturalne ze względu na minimalny zakres robót ziemnych, a także brak potrzeby obniżania poziomu wód gruntowych podczas prac wykonawczych. Ze względu na swoje zaawansowanie technologiczne jest to jedna z najdroższych, dostępnych na rynku technik bezwykopowej budowy sieci infrastruktury podziemnej.

W Polsce istnieje powszechnie pogląd, że bezwykopowe metody wbudowania sieci podziemnych są droższe niż metody tradycyjne - wykopowe. Jest to prawda, ale tylko w przypadku wbudowywana rurociągów na niezainwestowanym terenie i przy niewielkich głębokościach ułożenia.