Dr inż. Wojciech Grodecki (1938–2019) – wybitny specjalista z zakresu budownictwa podziemnego, wieloletni pracownik naukowy Zakładu Geotechniki i Budowli Podziemnych w Instytucie Dróg i Mostów na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej (PW), Przewodniczący Podkomitetu Budownictwa Podziemnego oraz członek Zarządu Polskiego Komitetu Geotechniki (PKG).

W 1961 r. ukończył studia na Wydziale Budownictwa Lądowego PW w specjalności „Mosty i budowle podziemne”, broniąc pracy dyplomowej na temat jednej ze stacji stołecznego metra. Następnie rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną w Katedrze Budowli Podziemnych, gdzie stworzył specjalność „Budowle podziemne”.  W 1972 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych, przedstawiając pracę z dziedziny mechaniki gruntów i fundamentowania.

Od początku kariery naukowej uczestniczył w programach stażowych, także za granicą. W 1963 r. odbył staż na budowie tunelu Mont Blanc we Francji, a następnie został zatrudniony jako inżynier w biurze projektów budownictwa ogólnego w Paryżu. W latach 1975–80 odbył trzy staże ONZ UNDP w krajach Europy Zachodniej, związane z projektowaniem i budową tuneli komunikacyjnych oraz z kształceniem inżynierów drogownictwa. W latach 1988–92 kierował zespołem projektującym pierwszą linię metra w Algierze.

Po powrocie do Polski do 1996 r. pracował na stanowisku wiceprezesa zarządu i dyrektora ds. technicznych w Biurze Projektowo-Konsultingowym „Stolica” w Warszawie, sprawując m.in. nadzór nad projektem oczyszczalni ścieków „Południe”. W roku 1997 podjął pracę w przedsiębiorstwie Warbud S.A. na stanowisku dyrektora ds. rozwoju, a następnie dyrektora ds. rozwoju i systemów zarządzania jakością. Brał czynny udział w projektowaniu stacji metra realizowanych przez to przedsiębiorstwo.

Równolegle z pracą zawodową uczestniczył w życiu organizacji społecznych i naukowych. Był m.in. członkiem władz SIDiR oraz sekretarzem naukowym sekcji mechaniki gruntów, skał i fundamentowania Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk. Dzięki jego zaangażowaniu w 1978 r. Polska została członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Tunelowego i Przestrzeni Podziemnej ITA-AITES, w którym reprezentował nasz kraj do 2008 r.

Dr inż. Wojciech Grodecki zmarł po ciężkiej chorobie 6 marca 2019 r. Msza żałobna odbyła się 14 marca o godz. 13:00 w kościele św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej 61 w Warszawie. Urna z prochami została przeniesiona do rodzinnego grobowca na Cmentarzu Powązki Stare (VI Brama) od ul. Ostroroga.

Miniwywiad z czasopisma Geoinżynieria drogi mosty tunele 4/2012 [39]:

W pracy:
zatrudniony, zaraz po uzyskaniu dyplomu, w Politechnice Warszawskiej w Katedrze Budowli Podziemnych na propozycję jej kierownika Profesora Henryka Stamatello. Pomimo formalnego przejścia na emeryturę nadal wykładam przedmiot Budowle podziemne i opiekuję się pracami dyplomowymi studentów Wydziału Inżynierii Lądowej, studiujących specjalizację Mosty i Budowle Podziemne. Równocześnie z pracą nauczyciela akademickiego pracowałem w kilku Biurach Projektów, a także w przedsiębiorstwach wykonawczych, w kraju i za granicą, zawsze jednak tematycznie związanych z tunelarstwem, a w szczególności z budową metra.

Studia:
ukończyłem studia na Wydziale ówczesnego Budownictwa Lądowego Politechniki Warszawskiej w roku 1961, wykonując pracę dyplomową, dotyczącą jednej ze stacji metra w Warszawie. W roku 1972 uzyskałem tytuł doktora nauk technicznych, przedstawiając Radzie Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej rozprawę doktorską z dziedziny mechaniki gruntów.

Pierwsza praca:
jak wspomniałem wyżej, od 1 stycznia 1962, zostałem zatrudniony w Katedrze Budowli Podziemnych Politechniki Warszawskiej. W tym samym roku, po odbyciu stażu na budowie wówczas najdłuższego tunelu drogowego na świecie, tunelu Mont Blanc we Francji, rozpocząłem pracę w Biurze projektów w Paryżu.

Największe marzenie:
zachować dobre zdrowie, siły fizyczne i umysłowe możliwie jak najdłużej. A jeśli jakieś biuro turystyczne jeszcze się ostanie – zwiedzić jeszcze kawał świata.

W wolnym czasie zajmuje się:
ogrodem, pracami domowymi.

Na bezludną wyspę:
żonę.

Za 5 lat widzi się:
jako jeszcze rześkiego staruszka (oby).

Największy sukces zawodowy:
brak. Może pewnym sukcesem jest nieprzerwana przez 50 lat praca nauczyciela akademickiego.

Największe osiągnięcie życiowe:
posiadanie dwojga udanych dzieci i sześciorga wnucząt.

Czy korzysta z facebooka:
nie.

Najbardziej boi się:
chorób.

Ulubiona książka / film / muzyka:
literatura faktu – bez wskazania jednej pozycji. Muzyka operowa, zwłaszcza opery włoskich kompozytorów takich, jak Puccini, Rossini, Verdi i muzyka poważna.

Bardzo lubi:
podróże ale też uprawiane zawodowo budownictwo podziemne.

Najbardziej nie lubi:
chamstwa, bezczelności, besserwisserstwa i braku lojalności.

Nie może obyć się bez:
bez zajęcia.