W najgorszym stanie były podwaliny ścian budynku. Prowadziło to nie tylko do opadania wypełnień drewnianego szkieletu ścian, ale także do przesunięcia się ich dolnych części względem podłoża nawet o 10 cm. Mogło to doprowadzić do zawalenia więźby dachowej. Jedynym ratunkiem była całkowita wymiana zniszczonych części podwalin – mówi Marzenna Mazur, dyrektor Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku. 

Poza tym m.in. oczyszczono konstrukcje betonowe i metalowe, naprawiono tynki i posadzki, wymieniono przewody grzewcze. Największym jednak wyzwaniem była modernizacja „serca” elektrowni, czyli turbiny Francisa. To doskonały wynalazek z I połowy XIX w., charakteryzujący się wałem ustawionym pionowo. Wyeksploatowany układ kierowniczy nie pozwalał już na uzyskanie pełnej mocy elektrowni. Renowacja wymagała rzemieślniczych wręcz umiejętności, rzadko już dziś spotykanych – dodaje Katarzyna Maciejewska, kierownik działu edukacji i promocji.

Remont Małej Elektrowni Wodnej w Słupsku, na zdjeciu widać osuszony kanał. Fot. E. Mazur/WFOŚiGW w Gdańsku

Moc elektrowni przed remontem wynosiła 8 kW, teraz wynosi do 18 kW. Póki co prąd odprowadzany jest do sieci energetycznej, ale za jakiś czas ma być wykorzystywany na potrzeby muzeum.

Realizacja projektu „Remont i modernizacja hydrozespołu Małej Elektrowni Wodnej w Słupsku przy zabytkowym obiekcie Młyna Zamkowego na kanale rzeki Słupi” kosztowała około 250 tys. zł, z czego WFOŚiGW w Gdańsku udzielił 160 tys. zł dotacji, a samorząd woj. pomorskiego – 80 tys. zł.

Młyn Zamkowy w Słupsku powstał w 1310 r. – na przekopanym od rzeki Słupi kanale działało koło wodne. W 1925 r. zamontowano turbinę. Jeszcze do lat 60. XX w. młyn mielił ziarno na mąkę. W 1965 r. przejęło go Muzeum Pomorza Środkowego. W latach 80. muzeum wykorzystało przedwojenną turbinę do produkcji energii elektrycznej i utworzyło w przybudówce Małą Elektrownię Wodną.

Przeczytaj także: Stuletnia elektrownia wodna w Borowie już po remoncie