Studnia ma ponad 49 m wysokości i blisko 44 m w obwodzie. Ze stacją uzdatniania wody na Pradze połączona jest 311-metrowym tunelem biegnącym pod Wisłą.

Koncepcję budowy tego obiektu opracowali inżynierowie Włodzimierz Skoraszewski i Stanisław Wojnarowicz, ówczesny dyrektor warszawskiego MPWiK. W projekcie założono budowę studni próbno-eksploatacyjnej wraz z poziomo ułożonymi drenami, budowanymi w kesonie pod sprężonym powietrzem. Jak na tamte czasy było to bardzo nowatorskie rozwiązanie.

Realizacja inwestycji ruszyła w 1953 r., a woda z nowej studni w stołecznych kranach pojawiła się we wrześniu 1964 r.

Pobór wody spod dna Wisły umożliwia system piętnastu drenów rozłożonych promieniście wokół obiektu na głębokości około 7 m. Woda jest poddana infiltracji przez naturalne złoże piaskowo-żwirowe (dno rzeki) i trafia do wnętrza studni, a stamtąd kierowana jest do kolejnych etapów uzdatniania.