W Europie, co może zaskakiwać, w emisjach gazów cieplarnianych przypadających na jednego mieszkańca przoduje Luksemburg (20 t/os.), a na drugim miejscu znalazła się kojarzona z czystym powietrzem Islandia (17,2 t/os.). Jednak od 1990 r. (przyjętego w Unii Europejskiej jako rok odniesienia w analizach danych) pierwszy z tych krajów obniżył emisyjność o 42%, podczas gdy w drugim wzrosła ona o 15%.

To rzadkość – państwa europejskie w ogólnym ujęciu redukują emisje. Średnia dla 28 państw członkowskich to spadek o 27%. Poza Islandią, więcej gazów cieplarnianych wydziela do atmosfery Cypr (o 5%), Hiszpania (3%) o Portugalia (18%). Absolutnym rekordzistą jest Turcja, gdzie wzrost wyniósł 72%. Co prawda kraj ten startował z niskiego poziomu, ale od lat notuje nieustanne zwyżki. Polska nie wygląda najlepiej w zestawieniu: redukcja o 12% nie jest wynikiem imponującym. Ponadto pod względem emisyjności wciąż jesteśmy powyżej unijnej średniej. Acz wyprzedzają nas Niemcy, Cypr, Czechy, Irlandia i Estonia (która zajęła ostatnie miejsce na podium).

Najmocniej ograniczyły podgrzewanie atmosfery Wielka Brytania i Rumunia – w obu przypadkach spadek wyniósł imponujące 45%. Ale podium dla najczystszych państw zajmują Liechtenstein, Szwecja i Malta. Wszystkie już w 1990 r. miały niskie wskaźniki (odpowiednio: 8 t/os., 8,5 t/os. oraz 6,5 t/os.). Ale jednocześnie potrafiły w ciągu kilkunastu lat jeszcze zmniejszyć emisje gazów cieplarnianych. Liechtenstein o 36%, Szwecja o 35%, a Malta o 15%.

Wyniki dają pogląd na emisyjność państw, ale trzeba pamiętać, że sam proces nie zależy tylko od zaludnienia. To cały zestaw czynników związanych m.in. z produkcją, transportem, strukturą energetyki, górnictwem, budownictwem, gospodarką wodną, rolnictwem i rybołówstwem, zalesieniem czy usługami w danym kraju.

Co to jest ekwiwalent CO2

Dane o emisji gazów cieplarnianych podawane są przez Europejską Agencję Środowiska (ang. European Environment Agency – EEA) jako tony ekwiwalentu CO2. Wskaźnik mierzy całkowite emisje krajowe, zgodnie z tzw. „koszykiem Kioto”. Klasyfikacja uwzględnia dwutlenek węgla (CO2), metan (CH4), dwutlenek azotu (N20), a także tzw. gazów F (wodorofluorowęglowodory, perfluorowęglowodory, trójfluorek azotu (NF3) i heksafluorek siarki (SF6). Używając indywidualnego „potencjału globalnego ocieplenia” (ang. global warming potential) tych gazów, można dane zintegrować jako jeden wskaźnik w jednostkach ekwiwalentu CO2. Dane EEA są publikowane przez Eurostat.

Najwyższe i najniższe poziomy emisji gazów cieplarnianych

Emisje gazów cieplarnianych na osobę (tony ekwiwalentu CO2)

Źródło: European Environment Agency (EEA)

Przeczytaj także: Ludzkość też może być ofiarą zmian klimatu