Dyrektywa określa m.in., jaka biomasa może być stosowana do produkcji biokomponentów. Uprawy wykorzystywane do ich wytwarzania muszą pochodzić z gruntów ornych, które były kwalifikowane do tej kategorii również przed 1 stycznia 2008 r. Ponadto surowiec nie może pochodzić z terenów zasobnych w węgiel, np. torfowisk oraz terenów objętych ochroną np. Natura 2000. Producenci powinni uczestniczyć w systemie dopłat, co oznacza, że spełniają warunki cross-compliance.

Dyrektywa unijna musi zostać zaimplementowana w każdym państwie członkowskim Unii Europejskiej przez wewnętrzne przepisy. W Polsce miało to miejsce w roku 2014 poprzez publikację ustawy z dnia 21 marca o Zmianie Ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych ustaw. Reguluje ona system produkcji biokomponentów i biopaliw ciekłych. Zapisy tego aktu prawnego dotyczą także administratorów systemów oraz jednostek certyfikujących. Zgodnie z ustawą certyfikat muszą posiadać podmioty wytwarzające biokomponenty oraz przetwarzające biomasę, a także dokonujące zakupu, importu bądź nabycia biomasy lub biokomponentu. Obecnie dostępnych jest 17 systemów certyfikacyjnych, z których najbardziej popularnymi na rynku polskim są między KZR INiG, ISCC EU, REDCert EU, ISCC to system, który jako pierwszy był certyfikowany na rynku polskim.

Charakterystyka systemu ISCC

Ten system certyfikacji dotyczy produkcji biopaliw i certyfikacji łańcucha dostaw na całym świecie. System ten nie stwarza ograniczeń ze względu na miejsce jego stosowania. Opłaty za uczestnictwo w tym systemie to:

- jednorazowa opłata rejestracyjna zależna od ilości sprzedanej biomasy lub wielkości obrotu,

- roczna opłata zależna od ilości sprzedanej biomasy – tylko jednostki konwersyjne,

- roczna opłata zależna od wielkości obrotów finansowych,

- stała opłata za wydanie certyfikatu.

Podczas certyfikacji audytowi podlegają:

- jednostkowe i/ lub główne lokalizacje, tj. pierwsze punkty skupu, firmy handlowe, jednostki konwersyjne (m.in. gorzelnie, olejarnie) oraz producenci biokomponentów;

 - w przypadku certyfikacji pierwszych punktów skupu – liczba producentów rolnych odpowiadająca pierwiastkowi kwadratowemu z liczby dostawców (zaokrąglony do góry);

- w przypadku, gdy lokalizacje jednostkowe lub główne posiadają magazyny – liczba magazynów poza lokalizacją główną odpowiadająca pierwiastkowi kwadratowemu z ilości magazynów (zaokrąglony do góry).

Więcej informacji o procesie certyfikacji