Studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej w latach 1971–1976. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1982 r., a doktora habilitowanego w 1993 r. Tytuł naukowy profesora nauk technicznych nadano mu w 2003 r. Od 2007 r. pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego. W trakcie dotychczasowej pracy na uczelni pełnił m.in. funkcję dyrektora Instytutu Inżynierii Lądowej (2002-2005), dziekana Wydziału Budownictwa Lądowego i Wodnego (2005-2008), prorektora ds. rozwoju (od 2008-2012) oraz rektora Politechniki Wrocławskiej (2016-2020). Większość prowadzonych przez niego badań łączy się z szeroko rozumianą rozbudową, modernizacją i odnową infrastruktury podziemnej na terenach zurbanizowanych. Badania związane z tym obszarem inżynierii prowadził i prowadzi w większości polskich miast, m.in. w Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Poznaniu, Szczecinie, Toruniu, Warszawie i Wrocławiu. Jest autorem lub współautorem ośmiu dzieł zwartych, w tym czterech monografii i czterech akademickich wydawnictw książkowych, z których „Mikrotunelowanie”, „Konstrukcje przewodów kanalizacyjnych” czy „Tunele wieloprzewodowe” stały się podstawowymi podręcznikami dla studentów wydziałów budownictwa i ochrony środowiska na polskich uczelniach wyższych.