Kosze siatkowe wypełnione materiałem kamiennym, nazywane gabionami, stosowane jako element konstrukcji zabezpieczającej brzegi rzek lub klifów morskich przed erozją, są znane od około dwóch tysięcy lat. Miejscowość Casalecchio koło Bolonii przyjęło się uważać za miejsce pierwszych zastosowań współczesnych gabionów. Aktualnie ściany oporowe wykonane z koszy siatkowo-kamiennych są dość powszechnie stosowane jako sposób rekonstrukcji uszkodzonych nasypów komunikacyjnych wskutek powodzi albo zabezpieczenie przed osuwiskami. Mogą też stanowić w niektórych przypadkach trwałą obudowę niestabilnej skarpy nasypu drogowego i kolejowego, a niekiedy mur oporowy na terenach niezabudowanych i w aglomeracjach miejskich. Znane są przypadki konstruowania gabionowych przyczółków małych mostów. Liczne przykłady stosowania konstrukcji gabionowych można spotkać na Pobrzeżu Gdańskim (jako ochrona brzegu morskiego przed erozją) oraz na Dolnym Śląsku (szczególnie w Kotlinie Kłodzkiej) w ramach odbudowy dróg gminnych uszkodzonych, a w wielu przypadkach zniszczonych, podczas powodzi w ostatnich latach. Technologia wydaje się szczególnie przydatna w sytuacjach kryzysowych. O jej niezawodności decyduje: niewrażliwość na nierównomierne osiadanie podłoża (podatność), wodoprzepuszczalność, trwałość, odporność na mechaniczne zniszczenie, ekologiczność. Są to zalety o niewątpliwym znaczeniu dla budownictwa lądowego i wodnego.

Wypełnieniem gabionów (koszy siatkowych), będących szczególną odmianą kaszyc, jest zasadniczo materiał kamienny (najczęściej tłuczeń, otoczaki, kamień polny itp.). Powłokę w praktyce stanowi siatka metalowa o czterobocznych oczkach, wykonana z drutów zgrzewanych na przecięciach.

Więcej w najbliższym wydaniu dwumiesięcznika "Geoinżynieria drogi mosty tunele" 5/2011 [34]