Instalacja o długości 961 m miała wykazać się stałym spadkiem wynoszącym 1,8%. Zrealizowano ją w celu utworzenia połączenia pomiędzy kolektorami a zbiornikiem retencyjnym, a także po to, by rozdzielić kanalizację sanitarną od deszczowej.

Projekt inwestycji został przygotowany przez firmy Terra Tech Inc oraz Staheli Trenchless Consultants. Koncepcja zakładała wykonanie skomplikowanej trajektorii, obejmującej trzy łuki w płaszczyźnie horyzontalnej (zmiana azymutu wiercenia) dla skutecznego połączenia punktów wejścia i wyjścia, a także konieczność respektowania praw do terenu, pod którym wykonywano wiercenie. Zaprojektowane łuki poziome o łącznej zmianie kierunku o 78° zajęły ponad połowę długości całej trasy. Ciasne promienie krzywizny wahały się od 350 do 450 m. Zespół projektantów zaplanował zastosowanie metody Intersect, co z kolei implikowało wykonanie zabudowy z rur okładzinowych po obydwu stronach przekroczenia. Punkt spotkania wyznaczono na najdłuższej prostej sekcji otworu, w odległości 260 m od punktu wejścia. Przepływ grawitacyjny przez rurociąg miał zostać zapewniony, jeśli pochylenie osi otworu wahać się będzie pomiędzy 1 a 3%, mierzone dla każdych dwóch kolejnych stacji pomiarowych (około 20 m). Stawiało to spore wymagania wobec systemu nawigacji w sytuacji, kiedy odległość otworu od powierzchni terenu sięga 45 m.

Fot. King County

Prace konstrukcyjne zostały powierzone firmom Walsh Construction jako generalnemu wykonawcy i Mears Group Inc. jako wykonawcy robót wiertniczych. Zabudowany metodą Auger Boring z obydwu stron otworu 60-calowy (1524 mm) stalowy casing miał dodatkowo zabezpieczyć nadległy grunt przed osiadaniem i wykluczyć pojawianie się efektu tworzenia osuwiska. Długości sekcji stalowych casingów wyniosły odpowiednio 58 m od strony punktu niższego i 19 m od strony górnej. Mears zmobilizował dwa urządzenia wiertnicze do wykonania wiercenia pilotowego: większe klasy 2000 kN posadowiono w niższym punkcie, natomiast wiertnicę klasy 700 kN w punkcie wyższym. Kąty wejścia obydwu urządzeń były tak ustalone, aby pokonać różnicę elewacji wynoszącą 16,8 m i wykonać skomplikowane krzywizny horyzontalne. Po stronie większej wiertnicy zamontowano na rurze okładzinowej prewenter wyposażony w mechaniczne uszczelnienie umożliwiające obroty i posuw przewodu wiertniczego. Dzięki temu rozwiązaniu zarówno na etapie wiercenia pilotowego, jak i poszerzania otworu zapewniono płuczce spełnienie funkcji transportowych i utrzymywanie właściwego ciśnienia w otworze. Otwór został poszerzony w trzech marszach przy użyciu narzędzi 26” (660 mm), 36” (914 mm) i 46” (1168 mm). Firmą odpowiedzialną za dostarczenie i przygotowanie rurociągu była spółka Underground Solutions Inc., która brała udział w większości dużych amerykańskich projektów bezwykopowych, wykorzystując F-PVC jako materiał do produkcji rurociągu. Ze względu na brak wystarczającej ilości miejsca dla prefabrykacji całego rurociągu, przygotowano go w sekcjach o długości około 150 m każda. Sekcje te były ze sobą sukcesywnie łączone w trakcie instalacji. Wywołało to konieczność rozłożenia procesu ma pięć etapów z przerwami na zgrzewanie kolejnych odcinków rurociągu. Dla redukcji sił instalacyjnych zastosowano metodę instalacji z otwartą głowicą ciągnącą, absorbując do wnętrza rury szlam otworowy. Zleceniodawcą tego niekonwencjonalnego projektu o nazwie South Magnolia CSO Control Project Gravity Sewer Pipeline była spółka wodna hrabstwa King z siedzibą w Seattle.