Sieci uzbrojenia podziemnego terenu w Polsce były budowane początkowo z rur żeliwnych lub stalowych. Wymiana skorodowanych rur stalowych musiała być prowadzona w sposób ciągły, co wiązało się ze znacznymi kosztami. Rury żeliwne z kolei stwarzały problemy związane z często występującymi nieszczelnościami połączeń oraz małą odpornością na obciążenia dynamiczne, wywoływane wzrastającym w miastach ruchem komunikacyjnym. Z tego względu w latach 60. zaczęto analizować możliwości zastosowania tworzyw sztucznych do budowy wymienionych elementów podziemnej infrastruktury.