7 listopada 1940 r. w amerykańskim mieście Tacoma doszło do zawalenia się mostu zaledwie cztery miesiące po jego otwarciu.

Główne przęsło mostu wiszącego w Tacoma miało 840 m długości i w owym czasie było to trzecie najdłuższe przęsło na świecie. Szerokość mostu wynosiła zaledwie 12 m, co było główną przyczyną jego niestabilności.

Już na etapie budowy robotnicy zmagali się z problemem zbyt dużych ugięć konstrukcji. Przeprawa pod wpływem wiatru falowała, dlatego nazywano ją „galopującą Gertie”.

Obiekt nie wytrzymał wiatru sztormowego w dniu 7 listopada 1940 r. Zaczął drgać i po godzinnym falowaniu runął. Zaskakujące jest to, że jedyną ofiarą tej katastrofy był pies zamknięty w samochodzie znajdującym się na moście.

Po dziesięciu latach od tego zdarzenia most odbudowano, jednak projekt znacznie zmodyfikowano. Nowy obiekt funkcjonuje od 15 października 1950 r.