Artykuł przedstawia aktualną sytuację w Polsce w obszarze budowy i użytkowania sieci gazowych z polietylenu, w świetle uregulowań prawnych Unii Europejskiej obejmujących między innymi Dyrektywę Gazową 2003/55/EC i Dyrektywę budowlaną 89/106/EEC. Opisano poziom wdrożenia w Polsce norm europejskich dotyczących wymagań funkcjonalnych odnośnie sieci gazowych z polietylenu oraz odnośnie elementów systemów rurociągowych z PE. Wnioski zawierają stwierdzenie, że w większości przypadków polskie normy techniczne i metody badań odpowiadają odpowiednikom obowiązującym w krajach Unii Europejskiej.

Wszystkie dostępne statystyki wypadków potwierdzają to, że przesył rurociągami jest jednym z najbezpieczniejszych rodzajów transportu [2]. Oczywiście nie wyklucza to całkowicie możliwości wystąpienia awarii. Kilka dużych awarii rurociągów w USA zwróciło uwagę na problem bezpieczeństwa przesyłu ropy i gazu. Przedstawiciele przemysłu gazowniczego i naftowego oraz Departament Energii w USA podjęli decyzję o ścisłej współpracy na rzecz opracowania metody, która pozwoliłaby na zredukowanie ryzyka związanego z eksploatacją rurociągów.

Historia rurociągowego transportu gazu sięga początków XIX wieku, kiedy zaczęto wprowadzać w Londynie gazowe oświetlenie ulic. Do rozprowadzania gazu stosowano wtedy ocynowane rury żeliwne. Żeliwo było podstawowym materiałem do produkcji rur, przeznaczonych do sieci gazowych aż do początku XX wieku. Kolejny etap rozwoju materiałów związany był z wprowazeniem rur stalowych.