Zanim zostanie opracowany projekt zadania renowacyjnego, należy zgromadzić wszystkie informacje: dotyczące obciążeń, ciśnienia wewnętrznego, obciążenia zewnętrznego, wytrzymałości, średnicy nominalnej oraz rodzaju rurociągu. 

Trzeba wziąć pod uwagę to, iż każdy system renowacji ma swoje zalety i wady, a także – ograniczenia. Z tego powodu przygotowano dwa zestawy norm – pierwszy, ASTM F1216, służy do projektowania renowacji rur ciśnieniowych, zaś drugi, DWA M143-2, dotyczy renowacji rur grawitacyjnych. Obydwa zestawy są tak samo dobre – najważniejsze jest to, by odpowiednio dobrać rozwiązanie do naprawianego rurociągu. 

Norm krajowych jest o wiele więcej, bo aż kilkadziesiąt – to jednak standard w branży inżynieryjnej. Można jednak wyłonić trzy rodzaje regulacji. Pierwsza grupa dotyczy testów materiałowych, druga –certyfikacji instalacji i instalatorów, a trzecia – testów, zarówno rur ciśnieniowych, jak i grawitacyjnych. Największym wyzwaniem dla projektanta jest posiadanie aktualnej wiedzy i rozeznania w aktualnych normach. Najwłaściwsze jest stosowanie najpierw norm międzynarodowych (np. ISO), później norm krajowych. Jeżeli żadna z nich nie wydaje się być właściwa, należy szukać rozwiązań alternatywnych w branży.

Hartl zilustrował swoją wypowiedź przykładami systemów do renowacji – Nordipipe, wykorzystywany m.in. w Bułgarii i Kanadzie; Tubetex –  najczęściej stosowany w naszym kraju, a także w Bułgarii – przeznaczony dla rurociągów utwardzanych żywicą epoksydową oraz Combiliner: rozwiązanie pośrednie, wykorzystywane do renowacji rur żelaznych.

Jak podkreślił Christian Hartl, dobór metody renowacji jest zawsze sprawą złożoną, wymagającą kompletu danych. Nie istnieje rozwiązanie uniwersalne – należy poznać wszystkie metody. Zadaniem producenta jest z kolei przedstawienie pełnej oferty oraz szkolenie swoich klientów i wspieranie ich w procesie podejmowania decyzji.

Przeczytaj także: II Konferencja CIPP Technology Days - relacja