Rurociąg posadowiony jest na głębokości od 0,3 do 5 m i w oddaleniu od brzegu Oceanu Atlantyckiego o 0–15 m. Został zbudowany z różnego typu materiałów betonowych, glinianych i betonowo-glinianych; na niektórych odcinkach jest to przewód  o średnicy 1200 mm, a w części ma przekrój 1200 x 1500 mm. Z uwagi na wiek kolektora i postępujące uszkodzenia, zdecydowano o jego renowacji. W przypadku odcinków o przekroju kołowym od początku postulowano wykorzystanie metody CIPP (ang. Cured In Place Pipe), natomiast w odcinkach o przekroju łukowym (o łącznej długości 4 m) zastanawiano się nad użyciem metody GIPP (ang. Grouted In Place Pipe) – ostatecznie zdecydowano się jednak na wykonanie renowacji metodą CIPP.

Realizacja zadania nie była prosta – wśród problemów napotkanych przez wykonawcę znalazły się takie kwestie, jak ograniczony dostęp do placu budowy, konieczność transportowania materiałów mostami o ograniczonej nośności, budowania bypassów i wywiezienia 700 m3 gruzu. Samo opracowanie projektu inżynieryjnego inwestycji i instalacja wykładziny CIPP również wymagały bardzo zaawansowanych umiejętności.

Wykładzinę instalowano z czterech miejsc dostępu do rurociągu, do jej zaimpregnowania zużyto ponad 500 ton żywicy. Poszczególne długości instalowanych odcinków rękawa wynosiły około 400 m – jednak wyjątkowo jeden z odcinków był zdecydowanie dłuższy: liczył aż 680 m, co stanowi rekordową długość na skalę Kanady.

Przeczytaj także: Zdążyć przed zimą. Rekordowa renowacja gazociągu wysokiego ciśnienia