Polska ma jeden z największych w Europie potencjałów do rozwijania energetyki wiatrowej na lądzie i morzu. Możliwości te dobrze obrazuje najnowszy raport Warszawskiego Instytutu Studiów Ekonomicznych (WISE), który skupia się na obszarze rynku pracy. Według analityków WISE farmy wiatrowe onshore i offshore są w stanie wykreować do 2030 r. nawet 42 tys. nowych miejsc pracy

11 marca prezydent Bronisław Komorowski podpisał ustawę o odnawialnych źródłach energii (OZE), kończąc tym samym długi proces prac nad tym dokumentem. Część regulacji, włączając w to nowe zasady przyznawania systemu wsparcia dla zielonej energii, wejdzie w życie 1 stycznia 2016 r.

Eksperci z branży wypowiadają się na temat ustawy o OZE

Skierowany przez Radę Ministrów do prac w Sejmie projekt ustawy o OZE to szansa na uporządkowanie sytuacji w sektorze odnawialnych źródeł energii, dla których dotychczasowa niepewność regulacyjna stanowiła istotną barierę rozwoju, zwiększając niepotrzebnie koszty ich powstawania i funkcjonowania.

Wpływ na krajobraz jest jednym z najczęściej dyskutowanych oddziaływań energetyki wiatrowej. Ochronę krajobrazu należałoby jednak postrzegać w perspektywie znacznie szerszej niż tylko ograniczania wpływu realizowanych przedsięwzięć. Trudności w sformułowaniu pełnej definicji krajobrazu, która uwzględniałaby zarówno jego walory przyrodnicze, jak i kulturowe, doprowadziły do powstania kilku inicjatyw ustawodawczych, mających na celu dodatkowe uregulowanie działalności inwestycyjnej. Potencjalne skutki wdrożenia planowanych przepisów wzbudzają jednak uzasadnione obawy wśród samorządowców i inwestorów, a także samych planistów i architektów krajobrazu, gdyż zanadto ingerują w procedury planistyczne

Energetyka wiatrowa w Polsce – zarówno w materiałach organizacji branżowych, jak i dokumentach rządowych – prezentowana jest jako podsektor o największym potencjale rozwoju do 2020 r. w sektorze energetyki odnawialnej. Na politykę państwa w tym obszarze istotny wpływ mają dyrektywy unijne wspierające segment odnawialnych źródeł energii oraz zobowiązania Polski wynikające z tzw. unijnego pakietu energetyczno-klimatycznego. Wewnętrzne uwarunkowania Polski – polityczne, ekonomiczne i społeczne – powodują jednak, że rozwój energetyki wiatrowej nie jest jednoznacznie określony

Istniejące rozwiązania prawne dotyczące systemu wsparcia odnawialnych źródeł energii nie umożliwią realizacji założeń Krajowego Planu Działania w zakresie OZE do 2020 r. Jeśli obecny system wsparcia zostanie utrzymany bez żadnych zmian, łączna produkcja energii elektrycznej na bazie wszystkich technologii OZE wyniesie tylko 73,3% wielkości założonej w KPD. Niedobór produkcji energii z OZE zmusi Polskę w 2020 r. do transferów statystycznych z państw członkowskich dysponujących jej nadwyżkami. Podwyższy to dodatkowo koszt funkcjonowania systemu w roku 2020 o 6 mld zł. Tylko wdrożenie odpowiednich zmian w celu zwiększenia popytu na zielone certyfikaty i jednoczesnego ograniczenia współspalania przywróci równowagę systemu wsparcia OZE i spowoduje inwestycyjny impuls – to główne wnioski raportu „Analiza scenariuszy rozwoju polskiej energetyki odnawialnej” przygotowanego przez TPA Horwath, który powstał przy współpracy Polskiego Stowarzyszenia Energetyki Wiatrowej

Według raportu firmy doradczej Ernst&Young na temat wpływu morskiej energetyki wiatrowej na polską gospodarkę, nasz kraj stoi przed wyjątkową szansą. Osiągnięcie 6 GW mocy morskich farm wiatrowych w 2025 r. będzie oznaczać 73,8 mld zł wartości dodanej dla naszej gospodarki. 14,9 mld zł to bezpośrednie przychody sektora finansów publicznych, z czego 12,2 mld zł trafi do budżetu centralnego, a 2,7 mld zł to przychody podatkowe dla samorządów. Samo uniknięcie emisji około 40 mln ton CO2 oznacza oszczędności w wysokości około 1,6 mld zł. Raport został przygotowany na zlecenie Polskiego Stowarzyszenia Energetyki Wiatrowej, które jest organizatorem corocznej Konferencji i Targów Offshore