Szeroko rozumiana branża budownictwa infrastrukturalnego nie ma łatwego życia. Nierozliczona jeszcze jest poprzednia perspektywa unijna – historyczna z uwagi na gigantyczne fundusze oraz upadłości gigantów – a już wchodzi nowa, z jeszcze większym budżetem. 

Na realizację zamówień publicznych w infrastrukturze patrzy się na ogół przez pryzmat dwóch głównych zamawiających: Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad oraz PKP PLK. I co oczywiste – przez efekty osiągane przez tych inwestorów.

Jakże niesprawiedliwy jest los i okrutny. Zwłaszcza dla tych, którzy męczą się na rządowych posadach tylko po to, by nam żyło się lżej. Jakże niewdzięczni są ci, którzy wdzięczni być powinni, choćby z tego powodu, że mają po czym jeździć swymi bajeranckimi limuzynami. Nie wspominając już o zwykłych pasażerach, którzy wkrótce wsiądą do biało-niebieskich Pendolino i pomkną hen daleko... No, może nie za daleko i nie pomkną, ale wsiąść na pewno wsiądą! 

Przez ostatnie 6 tygodni przed pamiętnym euroczempionatem czułem się jakbyśmy byli na jakimś froncie. My – Naród, żeby zacytować klasyka z drugiej strony Atlantyku. 

Aż miło patrzeć na naszą Polskę w budowie. Naprawdę! Mówię to bez złośliwości –przecież ja też mam w tym udział. Efekty mej budowlanej twórczości będą mogły podziwiać pewnie i wnuki – jak synowie się postarają – oczywiście. Ale pewien problem mam ze zrozumieniem sensu niektórych budowlanych działań.