Jednym z najciekawszych procedowanych obecnie w Sejmie projektów ustaw dotyczących sektora odnawialnych źródeł energii, jest poselski projekt ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych. Jak wskazano w uzasadnieniu projektu, pomimo dynamicznego rozwoju energetyki wiatrowej, nie sformułowano dotychczas w dostatecznym stopniu ram prawnych dotyczących lokalizowania, budowy i eksploatacji elektrowni wiatrowych. Według projektodawców konsekwencją tego stanu rzeczy jest lokalizowanie tych instalacji zbyt blisko budynków mieszkalnych, co stało się powodem licznych protestów i konfliktów społecznych w wielu polskich gminach

Jedną z najistotniejszych kwestii związanych z praktycznym stosowaniem przepisów ustawy o odnawialnych źródłach energii (dalej u.o.z.e.) jest prawna wykładnia pojęcia instalacja odnawialnego źródła energii (dalej instalacja OZE). Już w samych celach ustawy, a więc w art. 1 ust. 1 pkt 2 u.o.z.e. ustawodawca wskazuje, że przepisy ustawy określają m.in. mechanizmy i instrumenty wspierające wytwarzanie energii elektrycznej z odnawialnych źródeł, ale jedynie w jednostkach wytwórczych, które można zakwalifikować jako instalacje OZE. W związku z tym prawidłowe rozumienie pojęcia instalacja OZE na gruncie niniejszej ustawy ma kluczowe znaczenie z punktu widzenia wykonalności poszczególnych przepisów ustawy, kierowanych zarówno do wytwórców energii, jak i do organów administracji

Uczestnictwo w aukcjach OZE uregulowane jest w przepisach ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2015 r., poz. 478 – dalej u.o.z.e.). Zgodnie z jej zapisami od 1 stycznia 2016 r. podmioty, chcące uzyskać odpowiednie wsparcie do wytwarzania energii z OZE, muszą uczestniczyć w aukcjach organizowanych przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (URE)

Warunkiem koniecznym i wystarczającym dla objęcia elektrowni wiatrowej wsparciem w formie świadectw pochodzenia jest wytworzenie po raz pierwszy przez instalację OZE energii elektrycznej przed dniem 1 stycznia 2016 r. W u.o.z.e. brakuje m.in. postanowień dotyczących wymogów natury technicznej, co do wielkości tej produkcji, stopnia wykorzystania lub ilości urządzeń stanowiących daną instalację OZE

Europejska Polityka Energetyczna zakłada wspólne działania państw członkowskich, zmierzające do zapewnienia im trwałej, bezpiecznej i konkurencyjnej dostawy energii. Od czasu, kiedy ustanowiono Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (1952) oraz Euratom (1957), w wyniku przemian geopolitycznych oraz postępu technologicznego, jak i ogólnych zmian cywilizacyjnych, zmieniła się także sytuacja na rynku energii

Zmiany, które czekają polską energetykę w 2015 r., odpowiadają na dążenia Polski do realizacji priorytetów wyznaczonych przez politykę energetyczną państwa

Polska energetyka potrzebuje surowców, najlepiej krajowych. W dążeniu do samowystarczalności nasz kraj prowadzi spójną wewnętrznie politykę względem organów Unii Europejskiej oraz prowadzi do ostatecznego określenia kompetencyjnego w Rządzie. A sprawa jest istotna. Unijna presja na ochronę środowiska i zrównoważone wykorzystywanie zasobów naturalnych ma szczególny wpływ na zaplecze legislacyjne, tymczasem polskie spory kompetencyjne nie sprzyjały w pewnym momencie rozwojowi tej dziedziny gospodarki. Dowiedzieliśmy się o tym m.in. przy okazji wieloletnich dyskusji o unijne ramy legislacyjne i kompetencje ministerstw skarbu, gospodarki, środowiska, spraw zagranicznych czy finansów w obszarze gazu łupkowego

W polskich procedurach, związanych z realizacją przedsięwzięć polegających na budowie farm wiatrowych, ciągle występuje wiele nieprawidłowości. Inwestycje te nie są przeprowadzane z rzetelnym i świadomym udziałem społeczeństwa. Istnieje wiele rozwiązań, które przy dobrej woli władz lokalnych i zwiększonym zaangażowaniu inwestorów mogą być kluczem do przyspieszenia procedur administracyjnych i zwiększenia udziału OZE w zużyciu energii w Polsce w krótkim czasie

Zapewnienie społeczności lokalnej aktywnego uczestnictwa w procedurach prawnych oraz dostarczenie wiedzy z tych procedur to narzędzie prowadzące do zrównoważonego rozwoju inwestycji związanych z gazem łupkowym w Polsce

22 stycznia 2014 r. Komisja Europejska opublikowała Zalecenie wskazujące podstawowe zasady rozpoznawania i wydobywania węglowodorów z zastosowaniem intensywnego szczelinowania hydraulicznego [5]. Zalecenie to jest przede wszystkim skutkiem ponad dwuletnich prac i analiz związanych z problematyką ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska w związku z coraz to większym rozwojem poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania węglowodorów niekonwencjonalnych w państwach członkowskich Unii Europejskiej. W ramach tych działań przeprowadzono przede wszystkim konsultacje społeczne [4] na poziomie europejskim, a także odpowiednie prace w Parlamencie Europejskim i Radzie Europejskiej

Wejście w życie nowelizacji ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych może wywołać negatywne skutki dla inwestorów w branży energetyki wiatrowej. Wprowadzenie obligatoryjności uzyskania zgody właściwego ministra na przeznaczenie użytków rolnych klas I-III na cele nierolnicze powoduje, że elektrownie wiatrowe na tych terenach mogą być lokalizowane jedynie w drodze długotrwałej procedury uchwalania/zmiany miejscowego planu zagospodarowaniu przestrzennego

W obecnym stanie prawnym, budowa instalacji fotowoltaicznych wraz z infrastrukturą towarzyszącą o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż 0,5 ha na obszarach objętych formami ochrony przyrody lub 1 ha na pozostałych obszarach wiąże się z koniecznością uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Z uwagi na to, że energetyka solarna w Polsce dopiero zaczyna się rozwijać, zagrożenia, jakie są z nią związane są jeszcze mało rozpoznane. Organ prowadzący postępowanie środowiskowe winien dokładnie rozważyć zasadność przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przedmiotowej inwestycji