Od chwili nowelizacji ustawy Prawo energetyczne w zakresie implementacji założeń wynikających z dyrektywy 2009/28/WE, zwanej „Małym Trójpakiem”, poprzez ustawę o OZE, certyfikacja instalatorów OZE wzbudza wiele emocji i kontrowersji w środowisku instalacyjnym

Jednym z najważniejszych elementów efektywności energetycznej jest uzyskanie optymalnego efektu eksploatacyjnego jak najmniejszym nakładem pracy. W ostatnim dziesięcioleciu nastąpił gwałtowny rozwój w zakresie technologii budowlano-instalacyjnych. Dodatkowo zwiększyły się wymagania inwestorów w stosunku do wykonawców, jak i projektantów. Istotnym elementem procesu projektowo-budowlanego stała się umiejętność łączenia różnych tradycyjnych technologii grzewczych z technologiami odnawialnych źródeł energii. W dobie gwałtownego rozwoju OZE dostrzeżono możliwość wykorzystania ,,darmowej” energii pochodzącej ze środowiska do obniżenia kosztów eksploatacji budynków

Program pn. „Wspieranie rozproszonych, odnawialnych źródeł energii – Prosument – linia dofinansowania z przeznaczeniem na zakup i montaż mikroinstalacji odnawialnych źródeł energii” ma na celu promowanie nowych technologii OZE oraz kształtowanie w społeczeństwie postaw prosumenckich. Duży nacisk kładziony jest na podniesienie świadomości inwestorskiej i ekologicznej o odnawialnych źródłach energii

Wraz z nowelizacją ustawy Prawo Energetyczne z dnia 11 września 2013 r., zwanego potocznie „Małym Trójpakiem Energetycznym”, został wprowadzony do porządku prawnego Polski zapis odnośnie do warunków i trybu wydawania certyfikatów instalatorom mikroinstalacji i małych instalacji oraz akredytowania organizatorów szkoleń w zakresie danej instalacji OZE. Wprowadzony system certyfikacji jest instrumentem implementacji założonych celów wynikających z dyrektywy 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych