Historia tego tunelu rozpoczęła się pod koniec lat 70. ub.w. – austriackie ministerstwo ds. ruchu drogowego przedstawiło wtedy koncepcję dwóch dwupasmowych jednokierunkowych tuneli. Uznano jednak, że nie jest konieczna budowa obiektów o tak dużej przepustowości i zdecydowano się na pojedynczy, dwukierunkowy (po jednym pasie w każdym kierunku) tunel. Budowę rozpoczęto w 1987 r., a zakończono w 1991 r.

Wnętrze tunele Karawanke. Fot. duerr-gruppe.at

Ruch samochodowy na tej trasie stopniowo wzrastał, szczególnie od 2007 r., kiedy to Słowenia stała się częścią strefy Schengen. Powoli pojawiały się głosy nakłaniające do odświeżenia pomysłu budowy drugiej z planowanych wcześniej części obiektu, podpisano nawet porozumienie mające na celu szybką realizację inwestycji. Po około 20 latach od budowy pierwszej nitki tunelu doprowadzono jednak tylko do jej modernizacji zakończonej w maju 2013 r. Przy wjeździe do obiektu zamontowano wtedy innowacyjny system urządzeń: skaner termalny.

Dzięki temu urządzeniu wszystkie pojazdy o wadze ponad 7,5 ton skanowane były przez pięć skanerów i dwie kamery wykorzystujące podczerwień – jeżeli któraś z części ciężarówek była przegrzana (np. silnik, hamulce czy opony), nakazywano postój.

Druga nitka tunelu pomiędzy Słowenią a Austrią

W 2015 r. podpisano pierwszą umowę dotyczącą budowy kolejnej nitki tunelu, jednak jej realizacja obejmowała do tej pory tylko budowę 350-metrowego mostu drogowego i przedłużenia autostrady po stronie austriackiej.

Turecka firma Cengiz Insaat Sanayi Ve Ticaret ma do 2024 r. zbudować nie tylko niemal 8-kilometrowy tunel (7864 m), ale też drugi, krótszy obiekt (3546 m) oraz 620 m dojazdowego odcinka autostrady.

Wartość inwestycji to, według słoweńskich mediów, 103,4 mln USD.

Zobacz także: Brenner Base Tunnel: maszyny TBM gotowe do pracy