Test zaczyna się od zapalenia świecy dymnej na peronie. Unoszący się dym dociera do czujników pożarowych, a te włączają alarm. Jednocześnie komunikaty głosowe systemu DSO (Dźwiękowy System Ostrzegawczy) informują o zagrożeniu i konieczności opuszczenia stacji.

To także komunikat dla dyżurnego stacji, który ma za zadanie skontrolować sytuację i sprawdzić, czy doszło do zadymienia. Jednak praktycznie oddymianie odbywa się dzięki specjalnym systemom automatycznym. Po wykryciu dymu przez czujniki zostają uruchomione wentylatory umieszczone w wentylatorniach stacyjnych oraz tunelowych. Działają w sposób rewersyjny, to znaczy oddymiając, czyli wyrzucając dym na zewnątrz lub zasysając powietrze do środka i napowietrzając przestrzeń, w zależności od miejsca zadymienia – czytamy w komunikacie.

Fot. Metro Warszawskie

Próby służą też sprawdzeniu, czy pracownicy postępują zgodnie z procedurami oraz czy sprawny jest system detekcji i łączności. Kontroluje się także działanie systemów wspierających ewakuację. To m.in. schody ruchome, które w sytuacji zagrożenia przełączają się w tryb jazdy wyłącznie w górę (wskazując kierunek), by pasażerowie mogli łatwiej opuścić peron. Bramki biletowe otwierają się wtedy automatycznie.

Kolejnym miejscem testów zadymiania i oddymianie są antresole stacji. W tym przypadku za odprowadzanie dymu odpowiadają systemy wentylacji lokalnej: dym rozchodzi się w strefie podsufitowej przez wyjścia na zewnątrz stacji.

Na obu liniach warszawskiego metra takie próby odbywają się cyklicznie.

Przeczytaj także: Warszawskie metro: pomiary tuneli z użyciem laserów i kamer