Rzeka Riachuelo, przepływająca przez południową część argentyńskiej stolicy, była przez lata uważana przez mieszkańców Buenos Aires za otwarty kanał ściekowy. Nie bez powodu: służyła jako miejsce usuwania odpadów dla wszystkich gałęzi przemysłu, w tym garbarni, rzeźni, papierni i zakładów petrochemicznych. Co dopełniało obrazu, była też wykorzystywana jako toaleta przez biednych, którzy zarabiali na życie wzdłuż brzegów tej rzeki. Poziom zanieczyszczenia był tak wysoki, iż w wyniku kontaktu z wodą z rzeki u ludzi często dochodziło do zatrucia ołowiem, nagminnie pojawiały się też inne dolegliwości żołądkowe.

W 2008 r. postanowiono zająć się kwestii zanieczyszczeń, głównie w wyniku uznanej przez sąd skargi jednego z mieszkańców. Rząd utworzył organ o nazwie Autoridad de Cuenca Matanza Riachuelo (ACUMAR), aby ten ujednolicił przepisy i podjął działania zmierzające do naprawy sytuacji. W wyniku inicjatyw ACUMAR, część mieszkańców relokowano, przeniesiono fabryki, a z dna rzeki usuwane są wraki łodzi. Urząd zatrudnia też inspektorów, dokonujących kontroli i nakładających kary na osoby zanieczyszczające środowisko. Co ważniejsze, ACUMAR nadzoruje instalację kanalizacji dla łącznie 4,5 mln mieszkańców regionu, którzy nie mają toalet w swoich domach. Teren ten zamieszkuje 23% mieszkańców Buenos Aires, czyli ponad 9% populacji kraju.

Jak oczyścić Riachuelo?

Bank Światowy przekazał środki na budowę dwóch oczyszczalni ścieków – jednej na ścieki, a drugiej na osady. Towarzysząca infrastruktura obejmie sieć kolektorów ściekowych, które będą kierowały odpady do zakładów.

Głównym elementem infrastruktury podziemnej będzie tunel wodny, rozciągający się poza ujściem rzeki do rzeki Plate. Położony 40 m poniżej koryta rzeki będzie służył jako ujście wody oczyszczanej w zakładzie.

Łącznie tunel będzie mieć 12 km długości. Z tego 10,5 km drążone jest maszyną TBM (ang. Tunnel Boring Machine); ta część będzie miała 3,8 m średnicy wewnętrznej. Ostatnie 1,5 km tunelu, zbudowane z elementów prefabrykowanych instalowanych z wykorzystaniem metody pipe jacking, zostanie wyposażone w system dyfuzorów. W ten sposób oczyszczona woda będzie w kontrolowany sposób przedostawać się do rzeki; przewidywana prędkość to 27 m3/s. Średnica tego 1,5-kilometrowego odcinka będzie się zmieniać, elementy będą miały średnicę 3,8 m, 2,4 m, 1,7 m.

Prace nad tunelem, zlecone włoskiemu Salini Impregilo, rozpoczęły się w 2014 r. (samo tunelowanie w 2017 r.), a mają potrwać do 2021 r.

Przeczytaj także: Najdłuższy tunel na świecie nabiera kształtów