Felietony

Właśnie zaczynałem łykend w moim zielonym domku nad jeziorem, gdzie sprawdzałem, czy wszystko rośnie tak jak trzeba, gdy zadzwonił nagle mój ukochany Redaktor Naczelny. Pamiętasz o felietonie, zagadał jakby od niechcenia? Oczywiście, że pamiętałem, nie pamiętałem tylko na kiedy. Na wczoraj z bolesną szczerością odpowiedział Redaktor. OK, to zabieram się do roboty, na poniedziałek będzie gotowe.

Skrót AI (Artificial Intelligence) robi od pewnego czasu zawrotną karierę. I choć geneza tego terminu sięga lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, to powszechna świadomość obecności sztucznej inteligencji w wielu dziedzinach naszego życia pojawiła się kilka lat temu.

Jak co roku o tej porze przyszło mi razem z dziećmi i wnuczkami pojechać na narty. W kraju trochę cienko ze śniegiem, więc zajechaliśmy we włoskie Dolomity. Góry piękne, śniegu dużo i to naturalny a nie sztuczny i jak to w okresie ferii zimowych – mnóstwo ludzi. Pomimo tego, że w tym samym czasie ferie miały również szkoły w Niemczech i Włoszech, to w rejonie, w którym byliśmy, na stokach było słychać praktycznie tylko język polski. Wprawdzie najmłodszy wnuczek dopytywał czy słowo oznaczające po włosku zakręt ma jakieś szczególne znaczenie w języku polskim, ale udało mi się wytłumaczyć, że to specjalne zaklęcie pozwalające na pozbycie się złych emocji. Słowo to niestety słyszalne było praktycznie wszędzie i nie pozostawiało żadnych wątpliwości, co do narodowości wymawiającego.

Projektowanie i planowanie działań wiertniczych wiąże się z podejmowaniem szeregu decyzji. Ich skutki mogą być korzystne dla przebiegu projektu, albo też wręcz przeciwnie – wywołać komplikacje. Czasami popełniane błędy są łatwe do naprawienia i nie są kosztowne. W innych przypadkach usunięcie ich skutków wymaga dużego wysiłku i nakładów. Niezależnie od stopnia ich konsekwencji wielu błędów można uniknąć. Błędy w obszarze inżynierii, podobnie jak błędy w życiu codziennym, będą popełniane. Możemy jednak podjąć kroki w celu zmniejszenia ich liczby i wpływu. Konieczna jest uczciwa ocena naszej zdolności do wykonania przedłożonego nam zadania lub podjęcia decyzji.

Podobno, aby móc mienić się prawdziwym mężczyzną, należy między innymi wybudować dom. Chcąc więc w jesieni swojego życia zasłużyć na miano prawdziwego mężczyzny powziąłem decyzję o przystąpieniu do budowy domu. Dom, a właściwie domek letniskowy stanie sobie w pięknym miejscu nad brzegiem jeziora Lubie na Pojezierzu Drawskim.

Firmy realizujące projekty wiertnicze powinny znać wszystkie wymagane zagadnienia, aby skutecznie wiercić otwory i instalować w nich rurociągi. Zaawansowane urządzenia, osprzęt wgłębny i sprawdzona w praktyce technologia zapewniają dzisiaj dobre podstawy do wiercenia otworów niezależnie od zastanych warunków geologicznych. Tym niemniej cały ten intelektualny potencjał nie będzie mógł być w pełni wykorzystany, jeśli zapomnimy o właściwej obsłudze i konserwacji wykorzystywanego sprzętu. Uwaga ta dotyczy nie tylko wiertnic, pomp, systemów przygotowania i oczyszczania płuczki, ale też kosztownych elementów wyposażenia wgłębnego takich jak silniki płuczkowe czy przewód wiertniczy.

Po raz kolejny życie nas zaskoczyło i w związku z pojawieniem się ważniejszych tematów mój kolejny gotowy felieton powędrował do „szuflady”. Bo dziś ważniejszego tematu niż powódź nie ma. Powódź, to bardzo ciekawe i bardzo niebezpieczne zjawisko.

W teorii zarządzania projektami wiertniczymi pojawiają się pojęcia pracy idealnej i limitu technicznego. Są to terminy użyteczne dla podjęcia dyskusji o ograniczeniach, granicach stosowania i barierach technologicznych, z jakimi mamy do czynienia w branży HDD. Praca idealna to najlepszy możliwy wynik, ograniczony jedynie istniejącą technologią i naturą. Osiąga się go poprzez zatrudnienie właściwych ludzi, robienie właściwych rzeczy, przy użyciu odpowiednich narzędzi i sprzętu, we właściwym czasie i w dobrze rozpoznanym środowisku. Z kolei limit techniczny definiuje się jako doskonałe wykonanie zadania, pozwalające na osiągnięcie celu ograniczonego jedynie aktualnie dostępną techniką i kompetencją personelu. Limit techniczny to także termin opisujący maksimum wydajności podczas operacji wiertniczych – osiąganej przy wymaganym poziomie bezpieczeństwa.

Obiecałem redaktorowi naczelnemu, że felieton będzie gotowy po majówce. A tu na biurku nadal leży czysta kartka (bo o mnie można wszystko powiedzieć, ale nie to, że ja nowoczesny jestem, więc piszę długopisem po papierze). W kultowym dla mojego pokolenia filmie „Seksmisja” jest scena, w której bohaterowie filmu znajdują na dnie nieczynnej kopalni stary kalosz, a w nim butelkę po tanim winie z charakterystyczną, „patykiem pisaną”, etykietą. Dla nich to znak, że „nasi tu byli”. „Nasi” to po prostu my. To ci, którzy w tamtych czasach raczyli się w pracy tanim winem, tak jak dziś często zaczynają dzień od tak zwanej „małpki”. Ale nasi, to także ci, którzy wybudowali tamtą kopalnię, a dziś budują elektrownie, porty i autostrady. Jak Państwo wiecie, moim życiowym hobby jest wdmuchiwanie światłowodów i konstruowanie maszyn do tegoż wdmuchiwania. Lata całe sprzedawaliśmy maszyny zwane wdmuchiwarkami w naszym ukochanym kraju, czyli w Polsce.

W poprzednim felietonie pisałem, że otrzymałem wezwanie do sądu w sprawie sprzed kilkunastu lat. Na rozprawie okazało się, że sprzed jedenastu. Generalnie nie powinienem narzekać. Dzięki łaskawości Wysokiego Sądu nie musiałem jechać na rozprawę do Wrocławia, a w ramach tak zwanej pomocy prawnej zostałem przesłuchany przez sąd w Szczecinie. Wszystko przebiegło w miarę sprawnie. W miarę, bo jednak pewne perturbacje były.

Długoletnia obserwacja rynku wiertniczego wskazuje, że rodzaj zawieranej umowy może mieć istotny wpływ na możliwość osiągnięcia wszystkich celów projektu. Projekty wiertnicze są kosztownymi przedsięwzięciami, które dostarczają specjalistyczną usługę polegającą najczęściej na instalacji rurociągu lub wiązki rurociągów w uprzednio przygotowanym otworze.

Niestety, w dziejących się tu i teraz ciekawych czasach nie da się uciec od polityki, gdyż ma ona olbrzymi wpływ na nasze życie. Gdy pisany przeze mnie teraz felieton dotrze do państwa rąk, wiele Bardzo Ważnych Spraw zostanie już załatwionych i przynajmniej część, miejmy nadzieję pozytywnych zmian, stanie się faktem.

Niemal każdego tygodnia na rynek wiertniczy wprowadzane są nowe technologie i urządzenia.

Felieton piszę w środku lata i w dodatku w środku wakacji, dlatego podchodzę do wielu spraw z dość dużym dystansem, a do niektórych wręcz frywolnie. Rzadko, ale jednak zdarza się. Trzeba odebrać list polecony na poczcie. Listy polecone, same w sobie są ciekawym przypadkiem komunikacji międzyludzkiej, choć najczęściej dotyczą kontaktów władza - obywatel. Nie wnikając w dość zawiłe zasady różnych form listów poleconych powiem, że najbardziej podoba mi się to, iż po podwójnym awizowaniu nieodebrana przesyłka uważana jest za doręczoną.

Ruszyła kampania wyborcza. Jeszcze nieoficjalnie, ale można zaobserwować kierunek, jaki został wyznaczony przez politycznych liderów. Przeważają obietnice wydatków bez pokrycia, populistyczne hasła, mające zjednać niezdecydowanego wyborcę. Konsekwencją poszerzenia programów socjalnych będzie pogłębienie niestabilności finansów publicznych i podtrzymanie drożyzny.

Cytując za Wikipedią: „Inteligencja (od łac. intelligentia – zdolność pojmowania, rozum) – zdolność do postrzegania, analizy i adaptacji do zmian otoczenia. Zdolność rozumienia, uczenia się oraz wykorzystywania posiadanej wiedzy i umiejętności w różnych sytuacjach. Cecha umysłu warunkująca sprawność czynności poznawczych, takich jak myślenie, reagowanie, rozwiązywanie problemów”.

Mamy za sobą 60 dni nowego roku, czas więc na krótkie podsumowanie

W ostatnim czasie, to znaczy już od kilku miesięcy, gdy budzę się rano, w głowie brzmią mi słowa ślicznego wiersza Wisławy Szymborskiej, przypomnianego ostatnio przez młodą artystkę. „Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś, a więc musisz minąć. Miniesz, a więc to jest piękne”.

Zapewne każdy z nas brał kiedyś udział w konferencji technicznej. Może byłeś uczestnikiem z własnego wyboru, być może kolega dał ci taką rekomendację. Być może miałeś dylemat i pewne trudności z podjęciem decyzji: czy powinieneś się zarejestrować i jechać. Konferencja to koszt dla twojego czasu i budżetu. Jednak jest też wiele pozytywnych aspektów. Możesz poszerzyć swoją wiedzę i umiejętności. Bez względu na to, czy jesteś projektantem, geologiem, inżynierem rurociągowym czy wiertnikiem – konferencje techniczne mogą pomóc ci się rozwinąć. Dzieje się tak, ponieważ uczysz się od ekspertów z twojej dziedziny lub dziedzin pokrewnych. Możesz odkrywać nowe rozwiązania i zobaczyć coś, co wcześniej przegapiłeś.

I nie chodzi tu bynajmniej o naszego kolegę z Wielkopolski, Sylwestra S., którego przy tej okazji serdecznie pozdrawiam. Chodzi niestety o symboliczne przedstawienie upływu czasu. Gdy „wpadłem” jakiś czas temu do zaprzyjaźnionej firmy zajmującej się obróbką metali i zaczepiłem kolegów staropolskim „jak leci”, odpowiedzieli, że całkiem nieźle, pracy dużo, sytuacja firmy w miarę stabilna, tylko te Sylwestry jakby coraz częściej. I to jest niestety prawda. Czas ostatnio płynie coraz szybciej, powiedziałbym nawet, że trochę za szybko.

Tym anglojęzycznym terminem określa się osobę nadzorującą prace realizowane w ramach budowy podziemnych rurociągów metodami wiertniczymi. Podstawowe obowiązki supervisora obejmują: weryfikację założeń projektowych, planowanie i realizację działań wiertniczych, organizację dostaw materiałów i sprzętu, kontrolę budżetu, ustalenie terminów, kontrolę jakości, nadzór nad zatrudnionym personelem.

Kolejny kwartał przeleciał jak w przyspieszonym filmie. Koniec wakacji już na wyciągnięcie ręki, sezon ogórkowy zbliża się do swojego końca. Rok bieżący był i jest nadal, niesamowicie przeładowany imprezami targowymi, konferencjami i wszelkimi innymi spotkaniami firmowo-towarzyskimi. Staramy się nadrobić dwa lata pandemicznej izolacji.

Kwiecień 2015 roku: inflacja w Polsce jest bliska swojego historycznego minimum na poziomie -0,9%. Maj 2015: wybory prezydenckie wygrywa Andrzej Duda posługujący się w kampanii hasztagami #DobraZmiana i #ToSięUda. Listopad 2015: po wygranych przez PiS wyborach parlamentarnych powstaje rząd Beaty Szydło. Kwiecień 2016: PiS wdraża swój sztandarowy program socjalny Rodzina 500 plus, powstaje też Polski Fundusz Rozwoju – spółka akcyjna należąca do Skarbu Państwa.

Zastanawiam się, czy nie pora już skończyć z poprawnością polityczną i nie zacząć nazywać rzeczy po imieniu. Pewnie nie wszystkim będzie się to podobało, ale mam zamiar spróbować. Postaram się to robić tak, aby nie dawać powodów do oskarżeń o zniesławienie, ale że prawda w oczy kole, to może się i tak zdarzyć.

Dzisiaj mija siódmy dzień wojny w Ukrainie. Rosja w barbarzyński sposób zaatakowała swojego sąsiada. Rosyjska armia prowadzi brutalne działania nakierowane zarówno na cele wojskowe, ale coraz częściej na cele cywilne.

W najśmielszych przewidywaniach nie wyobrażałem sobie, że będę za swojego życia używał słowa wojna w innym kontekście niż historyczny. Albo grając z małymi wnuczkami w popularną, prostą grę karcianą. A jednak. Życie pisze własne scenariusze, które często nie do końca pasują do tego, czego się spodziewaliśmy. Ale, jak mawiał mój wnuczek, gdy miał pięć lat: „takie życie, babcia” – i musimy się w tych scenariuszach odnaleźć. 

Wyobraź sobie, że jest jesteś prywatnym inwestorem (właścicielem projektu). Otrzymujesz dwie wyceny od podmiotów oferujących swoje usługi wiertnicze. Teoretycznie obydwie spełniają kryteria zawarte w twojej specyfikacji.

Co to właściwie jest słowo? Jest to, powtarzając za Wikipedią, elementarna część mowy. Jego pisemnym odpowiednikiem jest wyraz. Słowo będzie więc ciągiem następujących po sobie dźwięków, wyraz zaś, ciągiem znaków.

Większość doświadczonych inżynierów zajmujących się technikami wiertniczymi twierdzi, że nie należy lekceważyć działań zmierzających do określenia warunków geologicznych panujących w miejscu planowanego projektu.

Na to pytanie nawet Mistrz Ildefons nie potrafił znaleźć odpowiedzi, i prawdopodobnie nikt inny też nie znajdzie. Ale my w tej chwili znajdujemy się w środku tak zwanego sezonu ogórkowego, więc spokojnie możemy zająć się sprawami zaległymi lub zupełnie i absolutnie ponadczasowymi. Do takich spraw należy na pewno wielokrotnie poruszany przeze mnie temat równości stron w umowach.

W ostatnim przemówieniu politycznym swojego życia, wygłoszonym we wrześniu 1959 r., Winston Churchill powiedział: Wśród naszych socjalistycznych przeciwników panuje wielkie zamieszanie. Niektórzy z nich uważają prywatnego przedsiębiorcę za drapieżnego tygrysa, którego trzeba zabić. Inni uważają go za krowę, którą mogą nieprzerwanie doić. Tylko niewielu widzi w nim to, czym naprawdę jest – silnego konia, który ciągnie cały wóz.

Niestety – nie chodzi tu o liczbę lat, bo ta w moim przypadku już dawno przekroczyła sześćdziesiąt, a o liczbę „popełnionych” przeze mnie felietonów pod wspólnym hasłem „Zielonym do góry”. Ten jest właśnie czterdziesty. Swoje żale dotyczące celowości i skuteczności mojej pisaniny wylałem już w poprzednim felietonie, dlatego tym razem, z okazji tego prawie jubileuszu, postaram się utrzymać w pozytywnym nastroju.

Firmy wiertnicze stają niemal codziennie przed dylematem: jak wycenić projekt? Balansowanie pomiędzy chęcią zysku a byciem konkurencyjnym nie jest sprawą prostą. Aby projekty zakończyły się sukcesem, menedżerowie odpowiedzialni za ich nadzór i zarządzanie muszą śledzić na bieżąco aspekty techniczne, harmonogram prac, kontrolować jakość, poziom ryzyka i w końcu budżet. Chociaż technologia wiercenia jest stosunkowo podobna na całym świecie, to warunki geologiczne, doświadczenie firm, dostępność sprzętu, specyfikacja projektu i wiele innych czynników może prowadzić do szerokiego zakresu uzyskiwanych wydajności wiercenia, a co za tym idzie – ponoszonych kosztów.

Gdy dziewięć lat temu (tak, tak, czas na grzybach szybko leci, jak mawiał bohater pewnego skeczu Kabaretu Dudek) mój ukochany Redaktor Naczelny zaproponował (czytaj: wywarł presję, zmusił) przejęcie pałeczki w pisaniu felietonów o bolączkach branży, wydawało mi się, że będę czymś w rodzaju skrzyżowania Sherlocka Holmesa z porucznikiem Borewiczem i Orianą Fallaci. Że będę tropił i piętnował nieprawidłowości w naszej branży, a w wyniku mojej działalności źli ludzie i złe przepisy ulegną poprawie.

Warto postawić pytanie: skąd menedżerowie projektów czerpią potrzebne im informacje techniczne? Na liście potencjalnych źródeł znajdują się podręczniki akademickie, normy, wytyczne, magazyny techniczne, specjalistyczne konferencje, zasoby Internetu i bazy danych. Ocenia się, że ten ostatni element zyskuje na coraz większym znaczeniu. Systemy baz danych tworzone są przez pojedynczych inżynierów, firmy konsultingowe, firmy wiertnicze, ale także przez organizacje branżowe.

Po letnim odpuszczeniu, które pozwoliło nam przez jakiś czas żyć prawie normalnie, wirus postanowił pokazać nam, kto tu rządzi. Codzienne informacje teraz, kiedy piszę ten tekst, donoszą o prawie trzydziestu tysiącach zakażeń dziennie i ponad czterystu zmarłych.

Specyfika projektów wiertniczych wskazuje na konieczność stosowania niestandardowych kryteriów oceny przy wyborze menedżera dla danego zadania. Najczęściej stosuje się podejście polegające na wyborze lidera projektu spośród inżynierów zaangażowanych w jego analizę i przygotowanie. Wybór może okazać się trafny lub wręcz przeciwnie. Dostępność i kompetencja techniczna inżyniera to tylko niektóre z kryteriów wyboru, istotniejszym wydają się jednak jego indywidualne predyspozycje do zarządzania, koordynacji i prawidłowej komunikacji. Zbiór osób aspirujących do funkcji menedżera jest zawsze większy od zbioru osób faktycznie wykonujących czynności zarządcze. Skoro więc kryteria są powszechnie znane, zastanów się, czy spełniasz zdecydowaną większość z nich.

Tak mawiało się u mnie „na dzielnicy” w czasach słusznie uznanych za minione, czyli jakieś pięćdziesiąt lat temu (podobno ludzie tak długo nie żyją?!). Znaczyło to, że ktoś chciał coś od innych poza kolejnością, albo bez zapłaty, a nawet bez jakiejkolwiek rekompensaty za otrzymane świadczenie lub dobro. W czasie, gdy prawie każde zakupy wymagały odstania w kolejce pewnego czasu, na krzywy ryj oznaczało kupienie bez kolejki. Na krzywy ryj mogło znaczyć także ukraść jabłko z ogródka sąsiada albo gwizdnąć koledze kanapkę z teczki. W czasach realnego socjalizmu, ale też powszechnego niedoboru, na krzywy ryj załatwiało się prawie wszystkie ważne sprawy życiowe i urzędowe. My, żyjący w tamtych czasach, pamiętamy swoje wkurzenie, gdy po nocy spędzonej w kolejce przed sklepem widzieliśmy osobników, członków tego samego, bądź co bądź, społeczeństwa, wychodzących przed oficjalnym otwarciem lokalu z oczekiwanym przez nas towarem w rękach. Na krzywy ryj można było także poza kolejką otrzymać przydział na mieszkanie czy talon na samochód.

Rok 2020 przejdzie do historii jako bezprecedensowy ciąg zdarzeń o globalnym zasięgu. Na skutek nieskrępowanej mobilności ludzi epidemia Covid-19 dotknęła niemal wszystkie kraje świata. Doprowadziła do milionów zakażeń i setek tysięcy śmierci. Doprowadziła do zamrożenia na długie miesiące gospodarki, dotychczasowego stylu życia, źródeł dochodów, możliwości przemieszczania się pomiędzy krajami. Wywołała silny lęk, stres wśród społeczeństw, a zarazem nieufność wobec sprawujących władzę

Takim tekstem przywitał mnie ostatnio młodszy kolega z branży. Sporo w tym racji, chociaż jeśli się do mnie zwrócił, to jednak do czegoś mu ta moja wiedza potrzebna była. A okazuje się też, że czasem potrzebujemy wiedzy, która nie jest dostępna w Internecie. Informację otrzymał, choć chyba nie do końca była zgodna z jego oczekiwaniami. Takie życie, babcia, mawiał filozoficznie mój czteroletni wnuczek

Jak może Państwo pamiętacie z treści poprzedniego felietonu, czas wiertniczy można podzielić na czas produktywny (PT) i czas nieproduktywny (NPT). Większość przyczyn dla wystąpienia NPT (czyli zatrzymania procesu wiertniczego) jest identyfikowana na podstawie dziennych raportów wiertniczych.

„Miłość w czasach zarazy” to powieść napisana przez kolumbijskiego pisarza Gabriela Garcíę Márqueza pod koniec ubiegłego stulecia. W zasadzie, poza pojęciem zarazy, ma niewiele wspólnego z naszą dzisiejszą rzeczywistością, więc poza wykorzystaniem wdzięcznie brzmiącego tytułu, nie będę się Márquezem więcej zajmował.

Wprawdzie od napisania poprzedniego tekstu minął dopiero tydzień, a normalnie pisuję raz na kwartał, to superdynamiczna sytuacja zmusza mnie do chwycenia za pióro. Tak, tak, jestem tak stary, że najpierw piszę piórem, a dopiero potem moja asystentka przeklepuje to do komputera (dobra, to żart). No więc łapię za to pióro i przelewam na papier żółć, która wylewa mi się z żył i innych przewodów (kanałów) mego organizmu.

Czas nieproduktywny (ang. Non Productive Time, NPT) jest główną przyczyną opóźnień w projektach wiertniczych. Według krótkiej definicji tego terminu czas nieproduktywny to stan, w którym postęp prac wiertniczych jest zatrzymany lub też drastycznie spowolniony. Przy innym podejściu oznacza odejście od planu (działań zaplanowanych).

To tytuł znakomitego filmu z Danutą Szaflarską w roli głównej, z pozytywnym, na szczęście, przekazem, ale też pełnym goryczy i zadumy nad przemijaniem. Koniec roku coraz bliżej, więc jak najbardziej jest to czas na podsumowania i rozliczenia, ale także na planowanie przyszłości, która nadejdzie wraz z Nowym Rokiem. A ja z przerażeniem stwierdzam, że coraz więcej rzeczy, tak jak pani Szaflarskiej w filmie, nie chce mi się zmieścić w głowie. Czyżby pora umierać?

Tytułowe, bliskoznaczne pojęcia definiują niematerialną wartość firm, w tym także firm z sektora wiertniczego. Większość znanych mi opinii wskazuje, że wizerunek może wpływać na reputację i na odwrót – reputacja może kształtować wizerunek. Spróbujmy doprecyzować, co te pojęcia właściwie znaczą.

Znane polskie przysłowie mówi: nie chwal dnia przed zachodem słońca. Ja w poprzednim felietonie pochwaliłem, przypuszczając, że nasza walka z Urzędem Celno-Skarbowym zakończy się sukcesem po dostarczeniu wycofanej od egipskiego kontrahenta drugiej wersji świadectwa pochodzenia. Nic bardziej mylnego.

Wydawać by się mogło, że odpowiedź na tak postawione pytanie powinna paść wiele lat temu. Tak się jednak nie stało i doprowadziło to do funkcjonowania obecnie podwójnej terminologii. Cofnijmy się do końcówki ubiegłego wieku: w drugiej połowie lat 90. w Warszawie wydawany jest kwartalnik „Technologie Bezwykopowe”, a w Krakowie kwartalnik „Nowoczesne Techniki i Technologie Bezwykopowe”. Pierwszy tytuł wprost nawiązuje do amerykańskiego magazynu „Trenchless Technology”. Tylko, czy termin technology oznacza technologię, czy może jednak technikę?

Nie wiem, czy pisanie felietonu w pierwszym dniu kwietnia to najlepszy pomysł, ale tak jakoś wyszło. Generalnie w ostatnich czasach „życie przerosło kabaret” i właściwie trudno odróżnić informacje prawdziwe od żartów, czy, jak to się teraz ładnie nazywa, od fake news’ów, czyli wiadomości zmyślonych, nieprawdziwych. Staram się, aby podawane przeze mnie informacje były rzetelne, ale czasem, kiedy czytam to, co napisałem, wydaje mi się, że robię sobie jaja.

Jest to jedno z podstawowych pytań, jakie stawiają sobie zarówno Pracodawca, jak i Pracobiorca, zarówno Kupujący, jak i Sprzedający usługę. Pytanie takie powinien zadać sobie także każdy Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą na własny rachunek. Wydaje się rzeczą niepodlegającą dyskusji, że czas, jakim dysponujemy, to najcenniejsza dla nas rzecz. Mamy określoną ilość czasu i nie będzie go więcej. Znamy dobrze twierdzenie, że czas to pieniądz. Nie do końca jest ono prawdziwe. Czas to jedyny nasz zasób, którego nie możemy odkupić, mija bezpowrotnie. W przypadku utraty (wydania) pieniędzy, możemy ponownie je zarobić.

Najpierw informacja pozytywna. Postanowiłem, że w miarę możliwości będę się starał przynajmniej zaczynać od pozytywnych informacji. Pod koniec ubiegłego roku sąd rejestrowy, po uwzględnieniu kolejnego wyjaśnienia, przyjął wniosek z marca ubiegłego roku i zarejestrował zmianę adresu siedziby naszej firmy. Hurra!

Klient nie zawsze ma rację. Fakt ten pozostaje w sprzeczności ze znanym powiedzeniem rozpowszechnionym w handlu. Skąd bierze się rozbieżność pomiędzy powtarzanym sloganem a praktyką? Klienci mogą się mylić i popełniać błędy przy podejmowaniu decyzji. Wynikają one z niewiedzy, nieświadomości lub są skutkiem niczym nie uzasadnionego uporu.

Efekt motyla, cytując za Wikipedią, jest to "anegdotyczne przedstawienie chaosu deterministycznego. W tytułowej anegdocie trzepot skrzydeł motyla, np. w Ohio, może po trzech dniach spowodować w Teksasie burzę piaskową". Czy my, zwykli zjadacze chleba mamy do czynienia w codziennym życiu z efektem motyla? Zastanówmy się.

Nie jest tajemnicą, że sukces osiągają osoby, które wykonują swoje zadania w najlepszy możliwy sposób i czynią to regularnie. Czy systematyczność to zachowanie, które możemy w sobie wypracować? Odpowiedź wydaje się oczywista. Niemal każdy może odnieść sukces w swojej dziedzinie. Jest do tego potrzebna konsekwencja, cierpliwość, działanie w sposób zaplanowany i rzecz kluczowa – motywacja.

W ciągu ostatnich dwóch lat w prawie każdym felietonie dzieliłem się swoimi wrażeniami związanymi z projektem zakończonym przyznaniem nam dotacji na rozwój eksportu. Teraz mogę z dumą i jeszcze większą ulgą powiedzieć – udało się. Została nam wypłacona pozostała część dotacji, stanowiąca 70% całości. Uff! To „uff” jest jednak raczej odgłosem ulgi, nie okrzykiem radości z sukcesu. Dlatego też użyłem zwrotu „udało się”, chociaż na co dzień w takich sytuacjach mówię: „zrobiliśmy wszystko dobrze, efekt musi być pozytywny”.

Internet of Things (IoT) czyli internet rzeczy. To pojęcie robi w ostatnich latach olbrzymią karierę na całym świecie. Podobno zostało użyte po raz pierwszy w roku 1999, czyli w skali historia świata całkiem niedawno. Z drugiej strony, ludzie, którzy wtedy się urodzili, dziś są już pełnoletni, a internet rzeczy jest dla nich czymś oczywistym.

Rolą dobrego szefa jest pozyskiwanie i utrzymywanie zasobów na bezpiecznym poziomie. Jak znaleźć nowego pracownika? Można szukać na rynku specjalistów o udokumentowanym doświadczeniu. Takich, którzy aktualnie nie posiadają ważnego kontraktu. Jednak jest to obecnie trudne (mało prawdopodobne). Można zaproponować zmianę pracy osobie zatrudnionej przez firmę o podobnym do naszego profilu (spotkamy się wówczas z zarzutem podkupywania kadr), można zatrudnić młodego inżyniera lub technika bez praktycznego doświadczenia i poddać go procesowi szkolenia. Ta trzecia opcja jest w dłuższym czasie najbardziej opłacalna i skuteczna.

Dla mnie, inżyniera mechanika, „podkładka” to najczęściej stalowy pierścień będący elementem połączenia śrubowego. Za czasów słusznie uznanych za minione „podkładką” nazywano dostarczanie do prywatnego sklepu kolejnych partii towaru na tę samą fakturę. Co więcej, było to działanie w 100% nielegalne. Dzisiaj „podkładka” to często częściowo nielegalne lub nielegalne całkowicie działanie polegające na podłożeniu dokumentu mającego potwierdzić wykonanie czegoś, co wykonane nie zostało albo wykazanie parametrów procesu lub materiału, które nie są zgodne z rzeczywistymi, ale spełniają wymagania zamawiającego.

Od czasu, kiedy kończąc liceum ogólnokształcące przestałem być gospodarzem klasy, postanowiłem nie mieć nic wspólnego ze sprawowaniem władzy, a właściwie to w ogóle nic a nic z szeroko pojętą polityką. Niestety, jak podobno już w V w. p.n.e. powiedział słynny ateński mędrzec Perykles, to, że nie interesujesz się polityką, nie oznacza, że polityka nie zainteresuje się tobą. Od tego po prostu nie da się uciec.

Czasami się tak zdarza! Dookoła lato, piękne słońce, a Ty, człowieku, budzisz się chory. Łeb pęka, z nosa się leje, kaszel… jak u gruźlika. Trudno! Robota nie zając, poczeka. A tymczasem aspirynka, wszystkie inne lekarstwa bez nazw, żeby nie było kryptoreklamy, łóżeczko, kołdra pod szyję i sen, który jest najlepszym lekarzem. Stety/niestety koło południa samopoczucie troszkę się poprawiło i ten wiecznie czuwający w głowie żandarm kazał zabrać się za coś pożytecznego. No to się zabrałem. Jakiś felietonik zawsze się przyda, gdy Redaktor Naczelny zadzwoni i przypomni, że wczoraj minął termin na przesłanie materiałów do redakcji.

Słowo patent ma w języku polskim różne znaczenia. To główne, słownikowe, oznacza dokument potwierdzający wyłączne prawa do wynalazku i do czerpania z tego tytułu korzyści. Potocznie patent oznacza jakieś szczególne rozwiązanie techniczne lub organizacyjne, które jest lepsze od ogólnie znanych. Jak ktoś mówi, że ma na coś patent, to znaczy, że jest to gwarantowane, bardzo dobre rozwiązanie.

Ten temat chodził mi po głowie już od dłuższego czasu. Ale ciągle od niego uciekałem. No bo..., jakiś taki nieładny. W eleganckim towarzystwie o takich rzeczach nie powinno się mówić. Ale z drugiej strony, wszyscy mamy przecież z nimi do czynienia, zarówno w życiu prywatnym, jak i zawodowym.

Jak zwykle, podkreślam, że nie mam zamiaru zajmować się w swoich felietonach polityką. Ale niestety, opisanie otaczającej nas rzeczywistości ze swojego punktu widzenia często wygląda, jak zajęcie politycznego stanowiska i, o zgrozo, opowiedzenie się po konkretnej stronie. Brrr! Apage Satanas! Piszę jedynie o dotyczących naszej branży sprawach. A jak te sprawy się mają, każdy wie, analizując swój portfel zamówień i wpływy na konto. Rewelacji nie ma. A żyć trzeba. Pozostaje nam więc ciężka codzienna walka, a jednym z jej przejawów może być tzw. „ucieczka do przodu”, czyli poszukiwanie nowych rynków zbytu na nasze produkty lub usługi.

Ludzie z mojego pokolenia i niektórzy trochę młodsi na pewno pamiętają słynną swego czasu, może nawet kultową, piosenkę o tytule „Wind of change”. Uświadamiała nam ona, że żyjemy w naprawdę przełomowych czasach. Wiatr historii wiał z olbrzymią siłą, zmiatając prawie całą naszą dotychczasową rzeczywistość.

Ten rok rozkręca się pomału, ale już wiadomo, że będzie obfitował w wydarzenia międzynarodowe. Dość wymienić choćby Baumę w Monachium, misję gospodarczą do Iranu, monachijski IFAT, Angacom w Kolonii czy ECOC we wrześniu w Düsseldorfie. Brzmi to nieźle, obiecuje jeszcze więcej, a problem jest jeden i to bardzo poważny. Trzeba te wszystkie wyjazdy i udział w targach sfinansować. W warunkach dobrej koniunktury, gdy sprzedaż hula na wysokich obrotach, łatwiej jest o środki, ale w czasach przejściowych, jak obecnie, o pieniądze trochę trudniej.

Tegoroczna zima, choć klimatycznie bardzo nietypowa, wydaje się zdecydowanie dłuższa niż zwykle. Brak śniegu i jesienno-wiosenne temperatury potęgują nasze oczekiwanie na wiosnę. Sytuacja polityczna jest, jaka jest...

Nie wiem, z czego to wynika, ale wydaje mi się, że ten rok był wyjątkowo krótki. Jeszcze niedawno, w styczniu, cieszyłem się z perspektywy pierwszego w tym roku wyjazdu na narty, a tymczasem znowu trzeba wyciągać i przygotowywać sprzęt do następnego wyjazdu, w kolejnym styczniu. Czas mija zdecydowanie za szybko...

W tym roku okres wakacyjny był dla mnie wyjątkowo pracowity. Zaczęło się już na początku czerwca, kiedy pojechaliśmy na targi ANGACOM do Kolonii w Niemczech. Impreza okazała się wręcz kameralna – niewiele ponad 400 wystawców i około 17 tys. zwiedzających. Po raz pierwszy prezentowaliśmy nasze wdmuchiwarki poza granicami Polski. Nie powiem, ruch był nawet dość duży, parę garści wizytówek przywieźliśmy z powrotem.

Szeroko rozumiana branża budownictwa infrastrukturalnego nie ma łatwego życia. Nierozliczona jeszcze jest poprzednia perspektywa unijna – historyczna z uwagi na gigantyczne fundusze oraz upadłości gigantów – a już wchodzi nowa, z jeszcze większym budżetem. 

Znowu wiosna i znowu stały już dla mnie dylemat – jak rozpocząć kolejny felieton? Było ich już kilkadziesiąt i powoli kończą się pomysły. Czasami pojawiają się naprawdę gorące tematy i wtedy nie ma kłopotu. Tytuł i rozwinięcie samo przychodzi do głowy, a słowa leją się swobodnie na papier. Ostatnio jednak nic wielkiego czy bulwersującego w naszej branży się nie dzieje. Jest sporo roboty i dzięki temu prawie wszyscy zajmują się swoimi sprawami.

W związku z katastrofalnym globalnym ociepleniem klimatu, zimy miało w tym roku nie być, a mimo to zrobiło się dookoła tak jakoś biało. Kiedy okazało się, że zimy jednak nie odwołano, postanowiłem pojechać na narty. Najlepsze warunki obiecywały włoskie Dolomity. No więc pojechałem.

Jak zwykle, nie wiadomo, kiedy minęło kolejnych dwanaście miesięcy naszego życia. Przynajmniej to jedno jest pewne, że na bieg czasu nie mamy żadnego, ale to żadnego wpływu. Powinniśmy więc z pokorą robić to, co do nas należy i pilnować swojego miejsca na ziemi. Ale – jak kiedyś powiedział (a właściwie zaśpiewał) artysta: „czasami człowiek musi, inaczej się udusi” – musimy reagować na to, co się wokół nas dzieje. Ja robię to m.in. pisząc ten i podobne felietony.

Właśnie po raz tysiąc sto dwudziesty pierwszy (albo coś koło tego) nasza telewizja pokazała „Misia”. Film ewidentnie kultowy, a niektóre ze scen nie utraciły do dzisiaj niczego ze swej aktualności. Niestety. Mnie szczególnie przypadł do gustu Wesoły Romek. Postać pojawia się w trakcie filmu kilkukrotnie, wzbudzając trochę wesołość, a trochę złość. Śpiewana przez Wesołego Romka kretyńska piosenka na długo zapada w pamięć, drażniąc zmysły słuchających, często wbrew ich woli. Swojego Wesołego Romka mamy wszyscy także i dziś. I jest to Romek na miarę naszych potrzeb, a czasem i naszych możliwości.

Znowu nie wiadomo kiedy upłynął kolejny kawałek naszego życia. Jeszcze niedawno była zima, a już – jak mawiał mistrz Bułat Okudżawa – „wiosna szaleje od bzów”. Szaleje zresztą nie tylko wiosna, ale także różni decydenci

Na realizację zamówień publicznych w infrastrukturze patrzy się na ogół przez pryzmat dwóch głównych zamawiających: Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad oraz PKP PLK. I co oczywiste – przez efekty osiągane przez tych inwestorów.

Istnieje wiele metod ograniczania niepewności związanej z przebiegiem robót wiertniczych. Część z nich jest dla czytelników oczywista. Część jednak nazwana może być nadmierną ostrożnością. Wspominam tu o kilku najważniejszych aspektach prowadzenia projektów wiertniczych.

W powszechnym obiegu funkcjonuje takie określenie jak „gentelmen’s agreement” – tłumaczone na język polski wprost jako „umowa dżentelmeńska” czy „umowa dżentelmenów”. 

Jakże niesprawiedliwy jest los i okrutny. Zwłaszcza dla tych, którzy męczą się na rządowych posadach tylko po to, by nam żyło się lżej. Jakże niewdzięczni są ci, którzy wdzięczni być powinni, choćby z tego powodu, że mają po czym jeździć swymi bajeranckimi limuzynami. Nie wspominając już o zwykłych pasażerach, którzy wkrótce wsiądą do biało-niebieskich Pendolino i pomkną hen daleko... No, może nie za daleko i nie pomkną, ale wsiąść na pewno wsiądą! 

To już ostatni felieton w tym roku, a to znaczy, że święta za pasem. Trzeba zmieniać opony na zimowe, dzień jest coraz krótszy i ogólnie w przyrodzie panuje nastrój schyłkowy.

Lato w pełni, większość pracowników na urlopach, ale na brak pracy nie można narzekać. W tym czasie pojawiają się również częściej nietypowe zapytania.

Właśnie uświadomiłem sobie, że już druga wiosna zastała mnie przy pisaniu felietonu z cyklu „Zielonym do góry”. Oczywiście, jeśli umówimy się, że to, co mamy za swoimi oknami na początku kwietnia, to wiosna.

Pomimo to, że wąsy zrobiły mi się już całkiem białe, a włosów na głowie całkiem czarnych, jak kiedyś, też jakby coraz mniej, czuję się zupełnie dobrze i myślę, iż przez jakiś czas nie będę wymagał szczególnej opieki.

Kupno urządzeń wiertnicznych jest jedną z najważniejszych decyzji inwestycyjnych w historii firmy. Istnieje kilka grup klientów. 

Zgodnie z odwiecznymi prawami natury nadeszła zima. I na to, na szczęście, nikt nie ma wpływu. Jak to bywa w naszej branży, pod koniec roku pracy jest jakby trochę więcej. Właśnie wróciłem z kilkudniowej delegacji, w trakcie której odwiedziłem wielu klientów w południowej i wschodniej Polsce. 

Mój przyjaciel jeszcze z czasów szkoły podstawowej (tak, tak, niektórzy ludzie żyją tak długo, aby to pamiętać), gdy zaczynaliśmy w tym roku sezon rowerowy w długi majowy weekend, powiedział leniwie popijając napój ze sfermentowanego jęczmienia: "wszystko jest bardzo fajne, ale zobaczycie, nawet się nie obejrzymy, i już będzie jesień".

Przez ostatnie 6 tygodni przed pamiętnym euroczempionatem czułem się jakbyśmy byli na jakimś froncie. My – Naród, żeby zacytować klasyka z drugiej strony Atlantyku. 

W sierpniu wakacje w pełni, a w mediach – oprócz olimpiady – ewidentny sezon ogórkowy. W gospodarce także, choć chyba zaczynają się nad nami zbierać czarne chmury.

Kiedy sięgam w głąb swojej pamięci, dochodzę do wniosku, że zagadnienia związane z oceną jakości płynu wiertniczego nie wzbudzały, wśród większości wykonawców robót wiertniczych, specjalnego zainteresowania i entuzjazmu. 

Wiosna już w pełni, za chwilę zacznie się lato, a ja chciałbym podzielić się z Państwem pewnymi refleksjami, jakie mnie nawiedziły po pobycie w Monachium na targach IFAT ENTSORGA 2012. 

Gdy siadam by pisać te słowa, na zewnątrz zaczyna się wiosna. Po krótkiej, ale bardzo mroźnej zimie i chłodnym przedwiośniu, nareszcie nastały naprawdę ciepłe dni. I, jak zawsze w tym okresie, przyroda za oknem po prostu „szaleje”. 

Aż miło patrzeć na naszą Polskę w budowie. Naprawdę! Mówię to bez złośliwości –przecież ja też mam w tym udział. Efekty mej budowlanej twórczości będą mogły podziwiać pewnie i wnuki – jak synowie się postarają – oczywiście. Ale pewien problem mam ze zrozumieniem sensu niektórych budowlanych działań.

Gdzieś tak na początku grudnia minionego roku zadzwonił do mnie mój ukochany Redaktor Naczelny. Spytał, czy nie podjąłbym się pisania cyklicznych felietonów dotyczących bolączek branży bezwykopowej.

Pięć minut to chyba dużo czasu. Zwłaszcza jak się pamięta, ile to jest jedna wenta. Czasem nawet więcej niż dużo, albo wręcz za dużo.

No i proszę, ani się nie obejrzeliśmy, a tu już Święta. Wszystko naokoło wydaje się piękniejsze, dostojniejsze i barwniejsze. Ulice jakoś tak dziwnie podświetlone i ludzie też jacyś tacy dziwni.

Role bywają różne. I łatwe i trudne, komediowe i tragiczne, decydujące lub kompromitujące. 

Odnoszę takie wrażenie, wsłuchując się w odgłosy z bezwykopowego rynku, że całe zło, które uniemożliwia sprawną realizację kontraktów to Warunki Kontraktowe FIDIC, będące częścią umów o roboty w sprawie zamówień publicznych. I to zarówno "RB" (czerwona książka) jak i "YB (żółta książka). Najdziwniejsze i całkiem dla mnie niezrozumiałe jest to, że odgłosy te dochodzą przede wszystkim z kierunku od zamawiających! Tak, tak. Z tamtego, jakże niespodziewanego kierunku. Nie od wykonawców, tylko od zamawiających. A przecież to zamawiający ustalają kontraktowe "reguły gry", nie pozostawiając wykonawcom zbyt dużego pola do manewru.