Najwyższa Izba Kontroli (NIK) alarmuje, że Polsce grozi niemal 6 mld euro kary za niewdrożenie w latach 2016–2020 unijnej dyrektywy 91/271/EWG dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych. Za winnych tej sytuacji uważa administrację publiczną oraz samorządy gminne.

Jak wynika z analiz Głównego Urzędu Statystycznego (GUS), w 2020 r. nakłady na środki trwałe służące ochronie środowiska oraz gospodarce wodnej spadły względem roku 2019 o 9,8%. Na ochronę środowiska przeznaczono w ub.r. około 11,4 mld zł, tymczasem rok wcześniej było to 12,4 mld zł. W przypadku nakładów na środki trwałe na gospodarkę wodną to poziom 2,7 mld zł (3,2 mld zł w 2019 r.).

18 lat temu, w maju 2002 r., polski rząd przyjął program usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest. Jego zapisy utrzymano w Programie Oczyszczania Kraju z Azbestu na lata 2009-2032, który ogłoszono w związku ze zmianami, jakie nastąpiły m.in. po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej. W dokumencie z 2010 r. oszacowano, że na terenie całego kraju użytkowanych jest 14,5 mln ton wyrobów zawierających azbest (w latach 2003–2008 usunięto 1 mln ton). Jak z usuwaniem rur z azbestocementu (AC) radzą sobie spółki zarządzające siecią wodno-kanalizacyjną? Sprawdziliśmy to w kilku miastach.

Szybkie rozprzestrzenianie się koronawirusa SARS-CoV-2 wpłynęło na każdy aspekt życia społecznego i gospodarczego. Kluczowe dla społeczeństwa usługi, takie, jak dostawy wody i odbiór ścieków, nie mogły być jednak wstrzymane. To samo dotyczyło inwestycji związanych z infrastrukturą podziemną. O tym, jak w czasie pandemii radzą sobie nasi zachodni sąsiedzi, opowiedział nam Dipl.-Ök. Roland W. Waniek, dyrektor zarządzający niezależnym niemieckim Instytutem Infrastruktury Podziemnej (IKT – Institut für UnterirdischeInfrastruktur gGmbH).

Infrastruktura podziemna to serce każdego kraju – trudno już obecnie wyobrazić sobie sprawnie działające miasta czy wsie bez bieżącej wody i możliwości łatwego odprowadzania ścieków. Dlatego nawet w czasie pandemii spółki wod-kan muszą stanąć na wysokości zadania i dbać o utrzymanie sieci w odpowiedniej kondycji. Jak koronawirus SARS-CoV-2 wpłynął na ich pracę?

Dlaczego każdego roku tyle środków finansowych i pracy wkładamy w budowę i naprawę sieci kanalizacyjnej? Brud czy odór to wbrew pozorom względy marginalne – najważniejszy jest fakt, że przez ścieki mogą przenosić się różne patogeny, w tym koronawirusy, ale też salmonella czy wirusy zapalenia wątroby.

Ścieki powstają niemal wszędzie, od gospodarstw domowych, przez obiekty użyteczności publicznej po placówki usługowe i handlowe. Zawierają wirusy, bakterie i różne substancje toksyczne. W związku z tym pracownicy korzystają ze środków ochronnych, jednak pojawienie się koronawirusa wywołało obawy o wzrost ryzyka bezpieczeństwa osób zatrudnionych w przedsiębiorstwach wod-kan.

Czy pracodawca może zlecić dodatkowe badania lekarskie pracownikowi, który powraca do pracy po wyjeździe do regionu/kraju, w którym był narażony na zakażenie koronawirusem?

Epidemia koronawirusa zatacza coraz szersze kręgi, w kolejnych krajach notowane są przypadki zachorowań. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca, by nie podejmować podróży na tereny krajów, w których panuje epidemia. Jak regulowana jest kwestia wyjazdów służbowych w takim przypadku?

Adaptacja do zmian klimatu i łagodzenie skutków tych zmian – o konieczności takich działań mówi się powszechnie. By skutecznie realizować przedsięwzięcia w tym zakresie, niezbędny jest skuteczny system finansowania projektów. Zarówno dużych, jak i tych o mniejszej skali. W Polsce na takie przedsięwzięcia przeznaczono już miliardy złotych.

Deszczówka w mieście to problem – konieczność odprowadzania wody, zabezpieczenia przeciwpowodziowe, kłopoty komunikacyjne. Czy aby na pewno? To podejście odchodzi już do lamusa. Wody opadowe przestają być zagrożeniem czy problemem: dzięki rozwojowi technologicznemu woda zaczyna być cennym zasobem.

W 2019 r. Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji (MPWiK) w Warszawie na budowę, przebudowę oraz modernizację sieci wodociągowych i kanalizacyjnych ogłosiło 100 przetargów o łącznej wartości ponad 310 mln zł netto. W 2020 r. spółka zamierza rozpocząć około 190 tego typu postępowań (ponad 700 mln zł netto).

31 przetargów obejmujących sieć wodno-kanalizacyjną, na łączną kwotę około 70 mln zł, zamierza w tym roku ogłosić Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji (MPWiK) we Wrocławiu. Spółka na co dzień eksploatuje ponad 2000 km sieci wodociągowej i niemal 2000 km kanalizacji.

Średnio rocznie na każdego Polaka przypada około 1600 m3 wody, co stawia nasz kraj na jednym z ostatnich miejsc w Europie (średni współczynnik dla Starego Kontynentu to 4500 m3). Według ONZ, współczynnik dostępności wody poniżej 1700 m3 powoduje stres wodny, tj. przekroczenie poziomu bezpieczeństwa wodnego (zagrożenie deficytem). W krajach Unii Europejskiej, poza Polską, na taki niedobór wód narażone są jeszcze Belgia, Czechy, Dania, Cypr i Malta. Kłopoty naszego kraju mają związek m.in. ze zmianami klimatu.

Coraz częściej występujące okresy suszy i deszczy nawalnych powodujących podtopienia, powodują, że miasta muszą szykować rozwiązania łagodzące te problemy. Potrzeba więcej zieleni, nawet niewielkich parków, łąk kwietnych, obsadzania roślinami dachów i ścian zewnętrznych.

Choć nowa ustawa Prawo wodne funkcjonuje już od ponad półtora roku, jej postanowienia wciąż budzą sporo wątpliwości. Nie pomagają w tym kolejne nowelizacje aktu oraz kontrowersyjne regulacje, dotyczące m.in. opłat za usługi wodne i odprowadzanie deszczówki czy pozwoleń wodnoprawnych. Jakie pytania o prawo wodne pojawiają się najczęściej i – co najważniejsze – czy istnieją na nie pewne odpowiedzi?

Blisko 470 tys. km wyniosła w 2018 r. długość sieci wodno-kanalizacyjnej w Polsce. Większość – 307,7 tys. km – stanowią wodociągi, choć dynamika wzrostu większa jest po stronie kanalizacji. Jak przedstawia się obraz polskiej sieci w podziale na miasta, wsie oraz województwa?

Rok temu w maju w Gdańsku doszło do potężnej awarii. W przepompowni ścieków Ołowianka zalane zostały silniki pomp tłoczących, co spowodowało konieczność wykonania awaryjnego zrzutu ścieków m.in. do rzeki Motławy. Powołana w celu wyjaśnienia przyczyn zdarzenia komisja pracowała nad raportem blisko rok. Dziś wiemy już, dlaczego doszło do awarii.

Wykorzystywana przez nas na co dzień w hektolitrach woda tracona jest niemal bezpowrotnie. Jedynym odnawialnym jej źródłem są opady, dlatego powoli uczymy się, jak je dobrze wykorzystać. Budujemy niebiesko-zieloną infrastrukturę (czyli obszary zielone, zaprojektowane i zarządzane m.in. po to, by deszczówkę móc przechwycić i użyć), usprawniamy rozwiązania, opracowujemy strategię. Jak jednak budowa i użytkowanie zielono-niebieskiej infrastruktury przekłada się na finanse?

Adaptacja do zmian klimatu to wielki worek, w którym mieści się całe spektrum działań. Wśród nich ostatnio na pierwsze miejsce wybija się gospodarowanie wodami opadowymi, nazywane zrównoważonym zarządzaniem wodami.

W ostatnich latach coraz odważniej mówi się w mediach – nie tylko branżowych – o dramatycznych efektach zmian klimatycznych, m.in. o nagłych, ulewnych deszczach, których rezultatem są zalane ulice miast czy domy. Powodzie, a z drugiej strony susze, będą nawiedzać nas coraz częściej - alarmują naukowcy. To wystarczający powód, by kwestią gospodarowania wodami opadowymi zająć się na poważnie, jednak czy jest to temat tylko dla naukowców? Sprawdzamy.

Kilka miesięcy temu światowe media obiegła wiadomość, że Kapsztad – jedno z największych miast Republiki Południowej Afryki (RPA) – jest w dramatycznej sytuacji hydrologicznej. W związku z trwającą już trzeci rok suszą zasoby wodne miasta niemal całkowicie się wyczerpały. I choć w ostatnich tygodniach sytuacja w Kapsztadzie uległa poprawie, problem zasobów wody pitnej wciąż istnieje. Co więcej, sięga o wiele dalej niż granice tego afrykańskiego państwa, docierając – niestety – także do Polski.

Gdańsk i Sopot to miasta, w których często dochodzi do powodzi i lokalnych podtopień. Mimo rozbudowanego systemu odwodnieniowego oraz zaawansowanych działań w zakresie ochrony przeciwpowodziowej, włodarze trójmiejskich kurortów regularnie odnotowują zwiększone ryzyko powodziowe. Czym jest ono spowodowane?

15 maja 2018 r. w przepompowni ścieków Ołowianka w Gdańsku doszło do poważnej awarii. Silniki pomp tłoczących ścieki na terenie zakładu zostały zalane i przestały działać. Skutkiem tego był awaryjny zrzut ścieków do przepływającej przez Gdańsk rzeki Motławy oraz Basenu Władysława IV. Dlaczego zdecydowano się na ten krok? Jakie mogą być jego konsekwencje? Wreszcie – jak w ogóle doszło do awarii w Ołowiance?